afdek Zo eindigde mijn eerste test run met de PICC lijn. Je weet wel de slang die vorige week in mijn arm is geplaatst om ervoor te zorgen dat ik geen naalden meer nodig zal hebben. Niet? Lees dan eerst PICC in da pocket.
Om 14:00 uur had ik voor mijn eerste chemo ronde een afspraak bij bloed afname. Dat doen ze voor iedere chemo ronde om je bloedwaarden te controleren. Checken of het wel verantwoord is om chemo toe te dienen. Fingers crossed dus. Bij de poli ontdek ik dat ik niets maar ook maar niets van een legitamatie of portemonnee bij me heb. Mijn tas lag nog thuis. We hadden al veel spullen bij ons maar niets om mij te identificeren behalve de vragen: “wat is uw naam en geboortedatum.”
Wat nu? Ik loop naar een gastvrouw toe vertel hoe het zit en zij drukt binnen een paar seconden een afsprakenkaartje af van het aanmeldzuil. Daar staat nummer 215 op. Op het digitale aftelbord staat 210. Kan snel of langzaam gaan. Daar had ik ook zelf op kunnen komen. Maar toch heerlijk dat iemand je helpt. Vandaag is de eerste dag dat ik bij de bloedafname ben en niet geprikt hoeft te worden. Want ik heb een PICC lijn. Halellujah praise the lord!
Eerste even plassen. Nu staat het bord op 211. Om 14:15 schiet het naar 215 kamer 4.
In kamer 4 ga ik op de stoel zitten. Vertel zomaar aan een vreemde, de prikmederwerker, maar dat zijn ze dus inmiddels niet meer, dat ik steeds denk dat mijn haar omhoog gebonden staat maar, dat ik vanochtend mijn haar heb afgeknipt. Ik was haar duidelijk aan het afleiding. Ze was hardop haar protocol aan het afwerken:
“handschoenen aan,
ontsmet doekje,
oh ik moet PICC ontsmetmiddel halen.
Heb ik niet, dat haal ik wel bij de buurvrouw,
oh ik vind het toch handig om hier een emmer te hebben,
haal ik ook even op,
een doekje onder uw arm zetten,
u mag helemaal draaien met de stoel hoor.”
Zo lijstje af.
Ik kwam tegen de vuilnisbak en, voel me ondertussen hier toch al kind aan huis dus duwde ik deze met mijn voeten weg. Even ruimte maken hoor. Dacht ik maar zei ik niet hardop want er werd al voldoende gepraat door de prikmedewerker. Weet overigens niet of dit de juiste naam is voor de professional die bloed afneemt. Heb deze naam wel in vaactures zien staan. Niet te verwarren met de mensen die papierprikken als taakstraf opgelegd krijgen. Dat was niet mijn associatie maar die van mijn man.
Toen begon het feestje. Hoe krijgen we de PICC lijn open? The million dollar question.
“Ik ken dit systeem niet. Weet niet hoe ik het openkrijg.”
Het uiteinde van de PICC lijn, het koppelstukje dus – het paarse bovenstuk in de foto – is afgeklemd zodat de boel niet gaat lekken of luchtbelletjes in komt. Logisch. Ik ken het ook niet en tijdens de hele procedure van het inbrengen van de PICC lijn vorige week, lag ik onder plasticafdekmateriaal en kon moeilijk zien wat ze aan het doen waren. Ik geef me vaak over, let op mijn ademhaling en hoef ook niet te zien wat er gebeurt. Dat is wat anders dan toezien op het bouwen van een huis. Hier laat ik mijn projectmanagement skills buiten de deur.
“Ik ga het toch aan mijn buurvrouw vragen.
En weer was ze weg.
Natuurlijk gaat het anders vandaag.
Alles is anders vandaag.
Vandaag voelt als een dag van het oude achterlaten en het nieuwe tegemoet treden.
Ik wacht rustig af.”
“Ja, ik denk dat je dit naar voren moet schuiven.”
Oh nee niet trekken aan de slang! Als ik auwh zeg dan stopt ze misschien. De buurvrouw weet het ook niet maar stopt niet.
Langzaamaan wordt het druk om mij heen. Spontaan onstaat er een leuk spel waarin de teamrollen zich gingen manifesteren.
Eentje ging bellen naar de dagbehandeling want die hebben daar ervaring mee. Een ander ging er toch zelf eerst aan zitten. Nee , niet weer! Mijn eigen prikker liep een beetje machteloos rond. Anderen riepen van ver.
We waren ondertussen 15 minuten verder. Ik wilde Rik mijn man maar inlichten want hij zal een beetje ongerust zijn.
Mag ik naar mijn man toe?
“Ja hoor.”
Ik loop naar de wachtkamer en daar stond een prikmedewerker een verpleegkundige van de dagbehandeling op te wachten.
“Hij komt eraan hoor!”
Ze loodst hem naar binnen en ik ga snel weer in mijn stoel zitten.
“Je drukt hierop en hij gaat open en je drukt hierop en hij klikt dicht.”
En weg was hij.
“Wat deed ie nou?”
Het ging zo snel op een zo miniscuul oppervlakte dat driekwart het niet zag en degenen die het wel zagen vroegen ze zich af of ze het goed hadden gezien.
Ik voelde me een proefkonijn en leermeester tegelijk want, ik heb er tenslotte met mijn neus bovenop gezeten.
Ik besloot hen te helpen.
Kom maar om mij heen ik laat het wel zien.
Als kinderen die snel hollen naar een snoepwinkel stonden er zo vijf prikkers om mij heen.
Kijk je druk dit naar achteraan en dan gaat het open en je drukt dit naar beneden en dat gaat het dicht.
Was het maar zo simpel in het leven. Ik probeer, met vrouw en kracht en een lach, het nu voor mijzelf zo simpel mogelijk te maken.
Mijn prikmedewerker zegt: “kraantje open, kraantje dicht.”
Net als ik.
Nummer 215 was een langzaam nummer.
Liefs
Waheeda
Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en hoop je kleine cadeaus van inspiratie te geven.
Recente reacties