Eind augustus 2021 dacht ik dat er een obstakel in mijn darmen was in de vorm van een bal rechtsonderin mijn buik. Ik was naar mijn huisartsenpraktijk geweest in Leidsche Rijn waar ik iedere keer weer mijzelf opnieuw moet voorstellen en bijna mijn heel dossier moet uitleggen. Daar vertelde ik dat ik denk dat ik obstipatie heb. De arts heeft even gevoeld en dacht ook dat het misschien obstipatie is. Hij kon mij wat vezels voorschrijven. Ik vertelde dat ik het zelf wel oplos.

In september was ik druk bezig met het inpakken van onze spullen voor onze verhuizing naar Baarn. Niet zo maar inpakken maar alles in doorzichtige bakken. Marie Kondoën onze spullen. Heerlijk overzichelijk en opgeruimd. Daar houd ik van en is ook een familie tik. Op 1 oktober verhuisden wij van Leidsche Rijn naar ons koopappartement in het centrum van Baarn.

Tweede week oktober belde ik huisartsenpraktijk Overgaauw om een afspraak te maken en om mij als nieuw patient aan te melden. De praktijk ging een week dicht voor de herfst vakantie en ik moest eerst regelen dat mijn dossier vanuit Leidsche Rijn overgezet wordt naar Baarn. Na de herfstvakantie eerst een kennismakingsgesprek en dan een afspraak om de bal in mijn buik die inmiddels fors gegeroeid was, te onderzoeken.

Op 17 november 2021 lag ik eindelijk wijdbeens voor mijn nieuwe huisarts, vooraf geschoren. Wil de beste man niet laten schrikken of laten zoeken naar de ingang van mijn tropisch regenwoud. De tijd dat ik alles een paar keren per week netjes bijhoud is al lang voorbij. Het heeft ook wel iets ontroerend al die haren. Zacht en beschermend. Ze zitten er niet voor niets. Kaal vind ik niets. Heb ik nooit iets gevonden. Dat ziet er uit als een kind. S’avonds in bed vind ik het fijn om met mijn fingers door de kleine stugge krullende haren te gaan, alsof ik mijn eigen knuffel bij me heb. 

Misschien om dezelfde reden waarom Rik met zijn penis speelt. In slappe toestand een beetje heen er weer bewegen en voelen. Niets erotisch meer iets kinderlijks. Niets om je voor te schamen.

Als ik mij scheer dan laat ik toch een afdakje staan. Toch iets van bescherming. Oke, ik overdrijf dus. Ik heb dus een beheerste regenwoud waar er bij tijd en wijle iets gekapt werd. Mijn schaamgebied scheren is een vorm van respect naar de huisarts. Dat hij in schoon en opgeruimd gebied terechtkomt. Haha! ook een soort Marie Kondoën. Net als je huis schoonmaken voordat er bezoek komt. Doe jij dat niet dan?

OMG! dat klinkt wel heel ouderwets en oma-proef. Net zoals altijd een goed onderbroek aantrekken als je de straat op gaat want je weet nooit wat er kan gebeuren. Een les van mijn oma die vervolgens eraan toevoegde: 

“ als je door de ambulance dan meegenomen wordt dan heb je tenminste een goede onderbroek aan. Hoef je je niet te schamen.”

Schamen… breek me de bek niet van open. By the way what the fuck! Waarom heet het gebied van ons geslachtsdelen schaamgebied, schaamhaar, schaamlippen, schaamstreek?!! Zal wel met Adam en Eva te maken hebben. Nederlands is niet mijn eerste taal. In het Engels wordt er niet gesproken over a shame area of shame lips. Wel wordt er gesproken over ‘private parts’.
Dat kan ik wel snappen wat het gaat niemand wat aan hoe mijn vagina eruit ziet. Maar wacht eens even, zit er dan ook niet een suggestie van schaamte in als je het je ‘private parts’ noemt?

Lang leve Google! Other names for vagina levert 159 nicknames op waaronder ‘the netherlands’. Lachen! The lower lands. More of a marsh land. Anyway, Wikipedia leverde de  volgende verklaring op voor schaamdeel.

Het gebruik van het woord “schaam” in bijvoorbeeld “schaamdeel” heeft een lange voorgeschiedenis. Zo komt er bijvoorbeeld in de Bijbel een tekst voor waarin uitdrukkelijk bevolen wordt om de geslachtsdelen zorgvuldig te bedekken, zodat het niet uitzonderlijk is dat men dan verwacht dat men er zich ten opzichte van de buitenwereld bij het ontbloten voor schaamt. In een recente Nederlandse vertaling van een Bijbelse tekst vindt men bijvoorbeeld: 

“De delen van ons lichaam waarvoor we ons schamen en die we liever bedekken, behandelen we zorgvuldiger en met meer respect dan die waarvoor we ons niet schamen. Die hebben dat niet nodig.”

Bij Cornelis Kiliaan (ca.1529-1607) in “Etymologicum Teutonicae Linguae” uit 1599 vinden we in verband met de geslachtsorganen al de term “schaemelheyd” voor de mannelijke en de vrouwelijke schaamdelen en ook “schaemel-hayr” en “schaemelheyd hayr”. Het woord “scamelheyt” treffen we ook aan in “Dat Epitome ofte Cort Begrijp der Anatomien” uit 1569, dat een Nederlandse vertaling is van een in 1543 in het Latijn verschenen werk van Andreas Vesalius (1514-1564). De Vlaamse arts Jan Palfijn (1650-1730) wond er geen doekjes om wanneer hij het heeft over de schaamdelen: “De uytwendige Teeldeelen der Vrouwen, die buyten ‘t snyden zichtbaar zijn, worden gemeenlijk ook Schaam-deelen genaamt, om dat zy van een Vrouw van verstand, nooyt zonder Schaamte ontbloodt, maar met alle mooglyke zorg bedekt worden.” in: “Heelkonstige Ontleeding van ‘s Menschen Lichaam” (1733, 2de druk). “

Zo daar ben je mooi klaar mee. En dit geven we door van generatie op generatie. Al heel jong zeggen we tegen meisjes dat ze netjes met hun benen dicht moeten zitten. Een vrouw van verstand moet haar delen met mogelijke zorg bedekken. Met andere woorden er moet iets aan de hand zijn met jouw verstand wil je dat ontbloten.

Nou, daar trekt mij schoonzus zich niets van aan. Een schone vijftiger die ongegeneerd met benen opgetrokken, onderbroek goed zichtbaar een diepgaand gesprek kan voeren. Eerst dacht ik, doe eens die benen naar beneden! Nu vind ik het ontroerend en juich ik het toe. Geen schaamte dus voor dat deel van je lijf waar leven uitkomt. Waar de mensheid uit geboren is. Geboren uit een trauma van schaamte. Dat willen we toch niet voor onze meisjes? Voor onszelf? 

But back to business. 

“Ik ga je vaginaal onderzoeken en een beetje op je buik drukken.”

Een paar seconde later… 

“Kleed je maar aan.”

Hij loopt met grote vastberaden passen naar zijn bureau en begint te tikken. Ik kleed mij huiverig aan, voel opkomende ongerustheid  en gaat aarzelend bij hem zitten. 

“Ik wil dat er een vaginale echo wordt gemaakt van je baarmoeder want daar voel ik iets. Ik kan niet in je baarmoeder komen. Je baarmoeder mond is gedraaid. Ik weet niet wat het is en dat wil ik wel eerst laten onderzoeken. Afhankelijk van de echo maken we daarna een afspraak bij de gynaecoloog voor verder onderzoek.”

 “Ah, oh… oke.”

 Hij begint te bellen. 

…Kut! What’s going on?…

Verwarring, angst, pijn in mijn buik vechten om aandacht en daar doorheen hoor ik hem zeggen:

“Nee dat is te ver weg. Ik wil op zeer korte termijn de afspraak.”

Hij hangt op kijkt me aan en zegt:
“ik ga de afspraak maken en bel je vandaag op om dat door te geven.”

“Ik hoef dan niets te doen?”

“Nee, je hoeft niets te doen, ik bel jou.”

Waheeda,

Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en, hoop je aan te moedigen je eigen wijsheid te vinden en te leven zoals jij wilt ondanks ziekte, angst of draken.

Translate »
Wat onze klanten zeggen
19 beoordelingen