‘Is het raar dat ik het als witte man een beetje ongemakkelijk vind om juist hier door zwarte mensen bediend te worden?’
Ik moet lachen.
‘Je voelt je schuldig. Dat is je intergenerationele trauma, schat. Dat wordt straks erger als we het slavernij museum bezoeken.’
Ik waan me op de eerste dag in Curacao weer in La Jalousie in het huis van Ma, mijn grootmoeder.
‘Ik heb dat gevoel van mijn grootmoeders huis. Het geluid van de zee, het gefluister van de bomen, de zon op mijn huid.’
‘Van wat je erover schrijft en vertelt, kan ik mij heel goed voorstellen dat het zo voelt.’ Een heerlijk stevige verkoelende wind achtervolgt mij, pakt me op en vervoert mij naar het verleden. Alsof ze mij begroet en omarmt als haar kind dat terugkeert naar de Cariben. The Dutch Caribbean. The best of the two worlds I know and call home.
‘Ik kan hier wel wonen, Rik.’
‘Als wij nou afspreken dat je mijn pensioen haalt, dan gaan we hier wonen.’
‘Dat duurt nog elf jaar! Als ik niet al lang dood ben dan ben ik te oud en mankeer ik van alles. We kunnen wel eerder komen. Of misschien tussen de chemotherapiëen door. Dit is ook therapie, mijn huid is helemaal niet droog en voelt soepel aan. Ik zou het niet erg vinden om hier te sterven.’
Het is de euforie die spreekt. Niemand heeft mij vertelt hoe bijzonder Curacao is, hoe rijk aan cultuur en kunst. Hoe trots de mensen zijn op hun Afrikaanse roots. Ik ben diep geraakt. Maar we hebben vandaag alleen Otrobanda gezien. De oogstrelend mooie en historische wijk ‘aan de andere kant’ van Willemstad.
‘Ik moet denken aan mijn broertje. Als enige van ons gezin bleef hij achter in Guyana. Hij bleef trouw aan zijn land. Niet zo maar met woorden maar vooral met daden. Hij werkt nu bij buitenlandse zaken en is nu ambassadeur in het Midden Oosten. Zo’n carrière zou hij als migrant in Noord-Amerika, waar de meeste familieleden naartoe migreerden, nooit kunnen hebben, zo heeft hij vaak gezegd.’
Het slavernij museum in Otrobanda is indrukwekkend. Ik heb nog nooit een museum gezien dat hier zoveel aandacht aan besteedt. Vooral het zien van de mensonterende ruimte in het ruim van een schip dat hier is nagebouwd met kettingen en al. Confronterend, misselijkmakend. Slavernij bestaat sinds de mensheid bestaat. Maar slavernij als handel in deze massale omvang, bestond tussen de 17e eeuw tot de 19e eeuw. Een belangrijk deel van mijn geschiedenislessen op de middelbare school in Guyana, nota bene het land van de eerste slavenopstand door de tot slaaf gemaakte Cuffy, ging over slavenhandel en slavernij. Rik is onder de indruk. De geschiedenislessen op zijn middelbare school hadden een andere inhoud.
Ik wil de dag afsluiten met een zonsondergang over zee. Al ben ik hondsmoe van slechts twee uurtjes slaap. We gaan daarom naar Karakter, een leuk, klein restaurant aan zee. Vooraf heb ik ze geïnformeerd over mijn koolhydraatarm dieet. Dat was geen probleem. We zijn net op tijd om de zonsondergang vast te leggen. De serveerster vertelt dat de kok voor mij iets speciaals maakt. Ik heb red snapper besteld. Zonder couscous. Ik krijg red snapper met quinoa. Volgens de chef is dat een zaad en bevat dus geen koolhydraten. Niets is minder waar. Kanker voedt zich op suiker en dus ik eet zo min mogelijk koolhydraten. Als ik ‘zondig’, dan doe ik dat alleen voor iets waar ik echt heel veel zin in heb. Quinoa hoort daar niet bij. Wat is dat moeilijk om dan iets waar iemand veel moeite in gestopt heeft, na een toelichting, toch terug te sturen. De chef komt zelf terug met een bord red snapper. Op een bedje van bloemkoolrijst.
Op het strand naast ons is de intieme trouwreceptie van een niet meer zo jong stel. Vandaag getrouwd met alleen hun ouders en een fotograaf. Wij zijn getuige van het begin van de rest van hun leven. Ruim elf jaar geleden beloofde wij tot aan de dood bij elkaar te blijven. Dat gaan we zeker halen. Ik hoop alleen dat de dood nog even weg blijft. Rik is daar optimistisch over. Ik ben blij dat ik hier nu met hem ben.
Waheeda
Recente reacties