U bent mooier nee ik bedoel ouder dan ik dacht… Sorry ik bedoel niet dat u lelijk bent, maar dat ik blij ben dat u ouder bent en dus meer ervaring heeft.
Ja hoe red ik mezelf hieruit? Zo groette ik mijn chirurg dr. Trum terwijl in een kruishouding lig op de operatietafel. Met beide armen dus links en rechts gestrekt. Klaar en opgelucht dat deze tumor ter grootte van 19 weken zwangerschap samen met mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd gaan worden. Bang om wat ze nog meer gaan aantreffen. Hoop dat het misschien toch uiteindelijk goed komt.
Hij lachtte. Hij had een gezicht dat graag lacht dat kon je ook aan de groeven rond zijn mond zien en in de licht in zijn ogen. Hij keek mij ook echt aan.
Ik vertrouw volledig op jullie. Ik leg nu alles in jullie handen.
Deze zinnen had ik niet zelf bedacht hoor maar ingefluisterd door mijn moeder toen ik haar onderweg naar het ziekenhuis belde. Mama toch! Wat een wijze woorden! Overgave dus. Dat ga ik zeker doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik denk dat ik de komende tijd dit vaker zal gaan doen. Mij overgeven aan het moment. Niet tegenvechten. Geloof en vertrouwen.
Wij Rik, Jaden en ik reisden vanochtend om 06:15 af naar het ziekenhuis. Onderweg verwonderde ik me over de drukte op de weg. Hoezo thuiswerken tijdens de lockdown?
Ik draaide een paar keren Surah al Fatiha, de eerste vers in de Koran. Dezelfde die Jaden vanochtend in het Engels voorlas en daarna boven mijn buik blies als een beschermend gebed. Geadviseerd door mijn broer.
De wijze waarop deze gereciteerd werd raakte mij in mijn ziel. Zo heb ik dat ook met Yasmin Levy. Het maakt niet uit in welke taal ze zingt, ik word diep geraakt. Ik kon de tranen niet weerhouden en voelde een diepere connectie met een grotere macht, met alles en, een allesomvattende liefde. Vraag me niet hoe of wat. Het was er ineens.
Aangekomen in het AVL hoorden wij dat ik maar 1 bezoeker per 24 uur mag hebben. Ik had natuurlijk mijn twee mannen bij mij. De portier zei dat we het maar op de afdeling moesten proberen. De dag ervoor had de arts verteld dat ik 2 bezoekers mocht hebben.
Op de afdeling viel wederom op hoe oprecht vriendelijk en menselijk iedereen is. In de opname kamer realiseerden wij ons hoe krap de beweegruimte was in Corona tijden. Ik had twee mondkappen op en doktershandschoenen. Better to be safe than sorry. Mijn eigen opgelegde lockdown.
Ik werd vezocht mij direct om te kleden in een sexy blauwe operatiejurk met open rug en evensexy onderbroek. En, ja hoor er moest weer bloed afgenomen worden. En ja hoor het ging weer mis met de erfelijke, diepliggende dunne aders van mij. Één keer misgeprikt. Op de OK voorbereidingskamer kreeg ik een verpleegkundige die mij weer vroeg naar mijn naam en geboortedatum.
Waheeda Shadood, 27-4-67, Willem Alexander, koningsdag , in mijn geval, koninginnedag.
“Nou heeft u uw juwelen en tiara thuisgelaten?”
Ik ben niet de enige praatjesmaker hier! Ik vertelde over mijn slecht te prikken aderen.
“Ik heb een tip voor je! Houd een fles warmwater in je hand. Daar gaan je aderen van verwijden.”
He jammer! Geen fles warmwater bij me maar wel een goed idee!
De ruggenprik was het engst. Dat ze in mij gaan snijden vond ik minder erg. Dat maak ik toch niet mee als ik daar onder “nercose” lig. Zo zegt mijn moeder dat. “Nercose” ipv narcose
Probeer maar zo stil mogelijk te blijven zitten terwijl iemand tussen je ruggenwervels.met een naald naar binnen gaat. Het kan toch niet erger zijn dan de longpunctie? Now a different kind of erg. Bij beiden mocht ik niet bewegen. Voor mij staat een verpleegkundige die mijn schouders vasthoudt en achter mij de verpleegkundige (of was het een arts?) die de handeling verricht.
“Je mag wel brullen hoor mevrouw.”
Meer aanmoediging had ik niet nodig.
“Zo u klinkt als een leeuwin!”
“Het slangetje zit erin hoor. We gaan u nu naar de OK brengen. U moet zich straks op iets moois focussen. Wat heeft u voor moois meegemaakt afgelopen tijd?”
Tricky question om aan iemand te stellen die een maand geleden te horen kreeg dat ze niet lang te leven heeft. Dat ze ongenezelijk ziek is. Dat ze alle mooie dingen die ze nog van plan was niet meer kan realiseren. Dat ze haar zoon misschien nooit zal meemaken met een vriendin, met kinderen, dat hij zijn studie afrond. Nooit meer verrast worden door haar met leuke uitjes, nooit meer gesprekken voeren over samen oud worden, reizen, ruziemaken over niets…
Nou ik ging zondag met mijn man naar de oostvaardseplassen. Was ik nooit eerder geweest.
“Dan heeft u paarden gezien.”
Nee maar wel hele mooie vogels en regenbogen, vergezichten…
Dat was het laatste wat ik weet totdat ik uren later in de uitslaapkamer wakker werd.
Recente reacties