Ex “Goedemorgen, kom binnen. Heeft u een afspraak?”
Ja, ik heb een online afspraak gemaakt.
“Oké welkom.”
Heb je mijn bericht ook gelezen?
“Nee sorry.”

Nou. Geen bullshit talk so now for the real talk.

Ik heb de afspraak gemaakt omdat ik vandaag met de eerste ronde van mijn chemokuur begin en wil alvast mijn haar afknippen.
Halverwege deze intro huilde ik boven en in mijn FFP2 mondkap. Ik ben nu een vreemde eend in het bijt. Samen met mijn man de enige mensen die in de winkelstraat lopen met een mondkap op. 

“Oh, hier schrik ik van. Maar dat hoeft toch niet. Niet van alle chemo’s gaat je haar uitvallen.”
Van deze wel. Ik wil mijn haar nu alvast kort knippen om daar niet mee geconfronteerd te worden.
“Oh ik weet niet wat ik moet zeggen. Oh goedemorgen meneer, heeft u een afspraak?”
Dat is mijn man Rik.
“Oh kom maar binnen. Wilt u wat drinken?”
Nee hoor

Heel even stilte terwijl we alledrie daar staan onze volgende zinnen te bedenken. Als op een improvisatietoneel waar ik op een blauwe maandag een cursus in volgde op de Theaterschool in Utrecht. Alles wat mij nu door deze ziekte toegegooid wordt vang ik op en improviseer ik erop los. Nu dus ook. 

“Wilt u dat ik uw haar was?”

Haar wassen? Het belang van mijn haar wassen zag ik even niet. Wassen? Wat maakt het uit. Afknippen, dat wilde ik. Zodat ik me daar geen zorgen om hoef te maken. Haar is voor mij altijd belangrijk geweest. Runs in the family.  Experimenteren met modellen en kleuren maar behalve toen ik 23 jaar oud was, nooit heel kort geknipt. Wakker worden en mijn haar niet kammen doe ik net zo makkelijk. Mijn man houdt van  mijn just out bed, warrige, weelderige bos. Hij wil het liefst dat ik er niets mee doe. Daardoor liep ik vaker met een (gecontroleerd) bos rond.

Ik ben bang dat hij mij niet meer mooi zal vinden. Niet meer aantrekkelijk. Niet meer Waheeda. Ik heb straks een oude, zieke haarloze kop. Waarom ben ik hier? 

Mijn gedachten worden onderbroken door de stem van Homayra aka Homy de kapster en eigenares van deze lichte, gelijknamige mooie kapsalon bij mij op de hoek in de Laanstraat in Baarn. Daar ben ik met mijn man en studerende zoon komen wonen op 1 oktober 2021. Op 18 november 2021, slechts 6 weken later kreeg ik de diagnose die onze levens veranderde. Nu ruim 3 maanden later zitten we in een soort van routine. Overgave.

Vandaag doorbreken we onze routine. Vandaag is de eerste dag van de chemokuur. De kuur waar ik hoogstwaarschijnlijk volledig kaal van word. Twee dagen geleden besloot ik om nu al, mijn haren af te knippen. Te gaan voor een transitiekapsel. Mijn vriendin Jane had dat ook gedaan om de emotionele impact van bosjes uitvallende haren te beperken. Dat voelde voor mij ook als een gezonde tussenstap.

“Dat is voor u lekker ontspannend. Doe maar.”
Rik knikte ook, doe maar.

Overgave. In een roes loop ik naar de wasbak en natuurlijk zit ik te laag omdat ik klein ben maar dat hinderde niet. Ik gaf me over. Zij masseerde heel teder mijn hoofdhuid.

Even later zat ik voor de spiegel naar mijzelf te kijken. Haren verwikkeld en verstopt onder een handdoek. Zo zou ik ook mijn hoofd kunnen binden als ik kaal ben. Maar het ontbreken van wenkbrauwen en wimpers ontbloten mijn ziekte. Die is dan echt niet meer te verbergen. 

Zullen we samen naar wat kapsels kijken? Ik wil toch iets hips en niet zo maar alles afknippen.
“Dat wilde ik u net vragen. Dat kunt u doen op Google kapsels.”

Mijn man vraagt heerlijk onnozel: heeft Google ook een Google Kapsel? Zoals Google Maps? Hilarisch toch? Misschien ook wel een idee voor een uitbreiding van jullie diensten, Google? Voor al die mensen die geen raad weten met hun kapsel kijk op Google kapsels.

Anyway ik wist wel wat ze bedoelde en tikte op mijn telefoon, in de Google balk:  hippe korte kapsels 2022. Jaaa, niet 2021.

Zag er allemaal leuk uit en we kozen er één. We waren het er overeens dat we niets gaan opscheren maar gewoon gaan voor wat mijn nicht nu noemt: een Pixie (elfje) look.

Tijdens het knippen vroeg ik Rik om foto’s te maken waarvan ik achteraf de helft gedelete heb. Want daarop zie ik een vrouw met dikke ogen, oud en moe. Niet de vrouw die ik ken.

Homy en ik wisselden verhalen uit. Ik was natuurlijk ontzettend nieuwsgierig naar haar afkomst. Afghanistan. Ze woont nu hier met haar moeder, zus en broer. Zij vertelde hoe blij ze was dat ze een broer heeft, zeker nu haar moeder er niet meer is. Haar gevoel vat ik even samen als: het toch nog hebben van een veilige haven. 
Ik ben ook blij met mijn 4 broers, en houd van hun schoonheid, kracht en kwetsbaarheid, Totaal verschillend. 

Ik vertelde dat een zakenkontact die al lang meer is dan dat, en die mij met al mijn computer perikelen helpt, Homayoun heet. Hele hartelijke en lieve jongen die mij nog deze week met zijn gezin wilde komen bezoeken maar dat ik dat niet aankon. Hij en zijn naam lijken op haar. Zij vulde aan dat collega’s op haar werk steeds haar naam niet konden uitspreken en haar dan Homy gingen noemen. 

Ik vertel haar dat ik een verhaal heb geschreven over de naam van Homayoun, the Prince of Persia, omdat hij als enige jongen in het gezin, het prinsje was. Ik kende hem als een eerlijke, zorgzame en betrouwbare man die mij vele kopzorgen bespaarde. Zijn klanten noemde hem Mo omdat ze ook zijn naam niet konden onthouden. Ik noem hem Homayoun.

Nu heeft ze de naam voor zichzelf en voor haar zaak toegeëigend. Het omarmen van iets wat als onvermijdelijk voelt. Overgave. Vandaag staat voor mij in het teken van overgave.

Ik noem haar Homayra waar ik mij ‘homy’ voelde.

Ik moest denken aan de vele keren dat ik mij afgelopen maanden in het ziekenhuis meldde en ik als mevr. Shadood (als in dood) aangesproken wordt wat ook wel klopt met de spelling als je Nederlandstalig bent. Maar mijn naam hoort met een Engelse uitspraak uitgesproken te worden, phonetisch, Sjadoed. Zo vaak ‘dood’ horen in je naam is echt niet fijn, vooral als je het steeds corrigeert en het de volgende keer toch mis gaat. Vooral nu ik een doodsvonnis boven mijn hoofd heb hangen is dat dubbel. Maar ook dat zal vast straks routine worden. Mijn naam heb ik niet veranderd toen ik met Rik trouwde. Mijn naam hoort zo bij mij en mijn historie. Als je mijn naam op Google opzoekt kom je alleen mij tegen.

Homy moet steeds haar hoofd naar achteren doen om de tranen niet te laten vloeien, om mij niet met haar emoties te belasten en de dag beginnen met uitgelopen mascara.

“Sorry hoor ik probeer me zo in te houden.”
Voor ons hoef je dat niet te doen hoor. Wij huilen erop los en overal bij jan en alleman. Geen gene meer. 

En toen waren we klaar. Mijn haren lagen verspreid om mij heen op de grond alsof ze  een circle van liefde vormden waar Homy in stond en de nieuwe ik in opstond.

Alsof onze vrouwenzielen elkaar jaren kennen en misschien is dat wel zo, omhelzen we elkaar innig bij het afscheid nemen. Ik bedank haar voor de veilige haven die ze mij bood. 

Mijn man zei:  had je dit maar eerder gedaan, staat je zo goed. Ik was er niet van overtuigd. Ik loop met lood in mijn schoenen de zaak uit.

Homy roept mij achterna: “u weet waar ik ben en als u iets nodig heeft moet u bellen en ik kom er direct aan.”

Ik weet dat ze dat zal doen net als Homayoun. 

Met 50 passen ben ik thuis en val ik huilend in de armen van mijn zoon. Huilen om de wilde haren die ik achterliet, om de passen die mij vanmiddag te wachten staat, om de schrik in zijn ogen en om de onverwachte liefde die ik in een kapsalon trof.

Dan maar douchen om dit bijna rite de passage ritueel af te ronden. Ik deed mascara op en lippenstift en, versierde mijn oren. Nu ga ik helemaal los. Improviseren met mijn oren. Mascara had ik sinds 18 november niet meer gebruikt. Dat had geen zin door al dat huilen. Lippenstift wel, alleen al om droge lippen niet uit de hand te laten lopen en om, enigzins restanten van mijn vrouwelijkheid te koesteren in een periode waarin ik binnen een maand werd beroofd van mijn symbolische en biologische vrouwelijkheid. Mijn baarmoeder en eierstokken werden overmeesterd door de  tumor. Deze achtergelaten in het ziekenhuis. En nu mijn haren bij Homy. Eén lok nam ik mee. 

Ik belde mijn moeder op met whatsapp video met mijn opgetut gezicht en glimmende oren.
“Oh mijn poppetje, wat ben je mooi! Nu pas zie ik je mooie gezicht. Je lijkt 10 jaar jonger. Je kan zo een Spaans, Italiaans of Franse actrice zijn. Het staat je zo mooi!”
Tussen de tranen door struikelen deze woorden spontaan over elkaar heen uit de, anders kritische, mond van mijn moeder. Volledig oprecht. Want, geloof me, als ze het niets zou vinden dan zou ik dat net zo spontaan te horen krijgen. 

Ik was overtuigd en ging als een buitenlandse actrice met bijpassende koffertjes en tas, creolen in mijn oren, rode lippen (verstopt achter een mondkap) samen met mijn man naar het ziekenhuis om de chemokuur die ik gekozen heb, volledig te gaan omarmen, zonder weerstand. Overgave.

We gaan er gewoon een feest van maken Rik. Een dame uit mijn LMS supportgroup vertelde dat zij er steeds mini vakanties van maakt. Dat ga ik ook doen ik ga er zitten schrijven. Een andere nam haar rekeningen mee en deed daar haar adminstratie. Waarom niet? Lekker praktisch en geintegreerd in je dagelijkse leven. Geen drama dus. Overgave.

Liefs

Waheeda 

Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en hoop je inspiratiecadeaus te geven.