“Wat kan jij mooi schrijven Waheeda! Het is natuurlijk je vak, je werk maar wat kan jij mooi schrijven over zo een moeilijk onderwerp. Zoveel wijsheid, inzichten en kracht. Daar hebben anderen ook wat aan.”
Ik hoor Rik zeggen dat hij dat ook vind. Meestal reageer ik met: Rik ook heel mooi kan schrijven. Deze keer niet. want het gaat mij niet om mooi schrijven maar om oorspronkelijkheid. Nu wil ik haar woorden laten indalen naar een plek waar ik ze kan voelen.
Dit zegt Marleen Sahetapy terwijl ze mij met de camera vastlegt. Zij heeft in 2018 ook een photoshoot van mij gedaan voor mijn website www.impactstories.nl. Prachtige, krachtige en vrouwelijke photo’s. Marleen is gespecialiseerd in het fotograferen van vrouwen en met name vrouwelijke ondernemers. Zij heeft niet de minste gefotografeerd. Een historicus die het roer omgooide en fotografe werd. Zij beschrijft fotografie als: “schrijven met licht.”
Een maand geleden benaderde ze mij via Linkedin met deze woorden:
Waheeda, ik las je bericht net en een aantal blogs. Ik wilde je even privé berichten. Stel je wilt wat nieuwe portretten van jezelf, of samen met je gezin… ik zou je die graag geven mocht je daar behoefte aan hebben. ♥️
Dat is gek! Ik zie net je reactie. Denk hetzelfde en tegelijk nee, dat kan ik nu niet meer betalen alles gaat naar mijn behandelingen. Open de pm en zie jouw bericht. Hoe graag ik het zou willen kunnen we dat niet betalen. Ik heb mijn online academy ook te koop staan. Hoop dat alles goed gaat met je Marleen.
Ik wil het je graag geven waheeda. Geen kosten, gewoon jouw krachtige energie nog eens vereeuwigd voor je naasten en mèt je naasten. Let me know. Je mag er gerust nog een tijdje over nadenken hoor. Maar geen kosten dus. My gift. Want ik had dit zelf graag nog gewild met mijn moeder maar haar kanker nam zo snel de overhand dat ons dat niet meer gegeven was. We waren nog in shock en toen was het al te laat.
Wat mooi dat je mij dit aanbied Marleen. Vanaf het begin van mijn ziekte wilde ik dat heel graag. En nu is eigenlijk het moment dat ik me daar sterk en krachtig voor voel. Met mijn man en zoon en voor mijn waheeda.nl website om andere vrouwen te inspireren. Zou echt top zijn! Misschien deze week bellen? Had gisteren mijn 2e chemokuur. Ik vind het naar dat je dit niet met je moeder nog kon meemaken. Ik voel me gezegend dat ik dit soort dingen nog kan doen en dat ik zoveel ontzettende lieve mensen om mij heen heb die zoveel geven en mogelijk maken.
Een photoshoot bij Marleen kost best wel wat en is het meer dan waard. Het kost mij daarom veel moeite om mij niet bezwaard te voelen en, om dit gulle cadeau te ontvangen. Ik heb ook geen bloemen of iets anders voor haar gekocht omdat ik het gevoel heb dat niets haar cadeau kan evenaren. Dat ik met een wederdaad de waarde van haar cadeau ontkracht. Dat ik het gebaar in het moment moet laten zijn en in haar volheid voelen en ervaren.
In ruil leg ik, ongeremd,
mijn vertrouwen,
mijn kwetsbaarheid,
mijn kaalheid,
mijn gerimpeld gezicht,
mijn littekens,
mijn vermoeide lijf,
mijn verloren toekomst,
mijn heden,
mijn hoop,
mijn kracht,
de pijn van mijn gezin,
mijn en onze intimiteit.
in de handen van haar, haar dreamteam en het ongenadige oog van haar lens. Mij overgegeven aan vrouwen die ik niet of nauwelijks ken om hun beeld van mij te vangen. Mijn cadeau. Marleen geeft zichzelf ook een cadeau. Met deze liefdevolle daad eert ze ook haar moeder. Met haar ladies reisde ze af naar Putten, naar onze Steal Away locatie. Met een behoorlijke, intimiderende uitrusting voor mij, een petite vrouw. Het is al te zien dat Marleen en ladies van plan zijn om uit te pakken. Koffers, screens, camera’s… Ze zijn erg blij met de locatie en met de kleuren. Ik vertel gekscherend dat ons huis niet alleen voor vakanties te huren is maar ook voor photoshoots.
Poseren is niet mijn ding.
Ik moet dan ook direct denken aan flirten, dat voelt ook als poseren. Ik heb ontiegelijk veel netwerk trainingen gegeven en waar anderen netwerken vergeleken met flirten, kreeg ik het woord niet uit mijn mond. Flirten is dus ook niet mijn ding en associeer ik met manipuleren, onechtheid, een bullshit pose aannemen. Voor mij was netwerken synoniem met verbinden, met de ander iets gunnen. Oprecht geinteresseerd zijn in een ander mens, oprecht willen geven zonder iets terug te willen.
Poseren voelt nep en ik kan, vooral nu, helemaal niets met nep. Daarom draag ik ook geen pruik. Ik oordeel niet over anderen die dat wel doen. Sterker nog dat begrijp ik heel goed. Ik kies ervoor om alles van deze ziekte die nu bij mij hoort, te laten zien. Ik sta voor deze vrouwen in mijn oorspronkelijkheid. Alle ogen en aandacht zijn op mij gericht. Ik voel mij tegelijk opgewonden, overweldigd en naakt. Frodo, onze ragdoll kitten, maakt mij aan het lachen. Marleen schiet achter elkaar foto’s.
Ik zit,
ik loop,
ik sta,
ik dans,
ik lach,
ik huil,
ik laat me zien,
ik geef me over,
ik sta in het licht van Marleen.
Verhalen roepen verhalen op. Verhalen resonneren. Zij vertelt dat zij naast haar business als vrijwillige fotografe bij Stichting Make a Memory werkt – het fotograferen van terminale of overleden kinderen voor hun nabestaanden. Wat ontzettend mooi! Marleen geeft met haar daden delen van zichzelf en een inkijk in haar hart.
Deze foto’s zijn geen zakelijke foto’s. Deze foto’s zijn heel intiem en laten de transformatie zien die ik afgelopen maanden onderging. De foto’s met Rik en Jaden voelen heel broos en emotioneel. Deze foto’s wilde ik vorig jaar al laten maken door mijn schoonzus. Mijn motivatie? Vastleggen hoe ik er toen uitzag voordat alles verandert. Er is toen niets van terecht gekomen. Mijn mannen liepen toen ook niet over van enthousiasme. Nu is er al zoveel veranderd. Deze foto’s zijn het bewijs dat ik nog leef.
Zij heeft visagiste Sabina Wattinema en stylist Ilona Tomasowa meegenomen. Stuk voor stuk bijzonder creatieve en oervrouwen die mij met hun kracht droegen.
Sabina heeft koffers vol make-up bij zich. Ik heb nog nooit een make up sessie gehad. Niet eens voor mijn bruiloft. Ben altijd bang dat ik te zwaar wordt opgemaakt. Ik laat Sabina weten dat ik een frisse, vrouwelijke en natuurlijke look wil. Met de nadruk op mijn ogen. Veel meer valt er niet te benadrukken.
Tegenwoordig bestaat mijn eigen opmaak sessies uit een gezichtsolie speciaal voor mij gemaakt, een oogpotlood, soms mascara, altijd lippenstift vanwege droge lippen. Ik heb een dag en een nacht gezichtsolie van Sheira Chan Acupuncture, mijn nicht die in Engeland woont en gezichtsolieën voor mij maakte en opstuurde. Daar heb ik mij ook aan overgegeven zonder te weten wat erin zit. Weet ik eigenlijk ook niet met de dure gezichtsproducten van Clinique. Deze heb ik aan mijn zus gegeven.
Ik geef me nu ook over aan Sabina.
“Je hebt lange wimpers!”
Oh?! Ik ben al lang blij dat ik nog een beetje wimpers heb. Mijn wenkbrauwen zijn al voor de helft uitgevallen. De schaduw die ik een aantal jaar geleden eronder heb laten tatoëren is er gelukkig nog dus heb ik nog straks nog een schijn van een wenkbrauw mochten alle haren uitvallen.
Sabina maakt mijn wimpers nog langer.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik ertegen op zag. Deels omdat ik de hele week slopende en vermoeiende chemobijwerkingen had: keelpijn, verstopte neus, avondkoorts, spierpijn, niezen… Het leek alsof de aandoeningen die ik altijd al had – allergie en artrose – nu vele malen versterkt waren. Tegelijkertijd was ik vastberaden om van deze week een verjaardagsweek te maken. Bijwerking of geen bijwerking.
Mijn gezicht lijkt in een paar weken tijd snel verouderd te zijn. Meer rimpels, slapper huid vooral in mijn hals, steeds dunner wordende wenkbrauwen. Allemaal effecten van de chemo ondanks het vele drinken. Je kan je voorstellen dat ik niet echt graag in de spiegel kijk. Als ik het dan doe dan schrik ik. Ik zie een haarloos, oud gezicht. Al weet ik dat Marleen prachtige foto’s maakt, ben ik bang om mijn gezicht straks op zoveel foto’s te zien. Aan Marleen zal het niet liggen.
Ilona, de stylist is lyrisch over de outfits die ik klaar heb gelegd. Oranje, groene en koperen tinten. Zwierig en zomerig. Te koud voor buitenfoto’s maar, what the heck! De zon kan ik erbij bedenken. Ik word misschien dan vanzelf warm.
Dat ik mooi schrijf, heb ik de afgelopen maanden wel vaker gehoord maar het komt niet echt aan. Het land niet. Net als:
“Wat zie je er mooi uit!”
Ben ik zo moeilijk voor mijzelf dat ik dat zelf niet zie? Dat ik twijfel aan de woorden van anderen? Mijn onzekerheid? Ontkenning? Vind ik het gek dat ik er mooi uitzie terwijl ik ziek ben? Maar heel vaak voel ik mij niet ziek. Wat is mooi? Daar geven we allemaal op onze wijze invulling aan.
Wat is mooi schrijven? Dat bepaalt de lezer, de criticus… Sinds mijn eerste bezoek aan de huisarts op 18 november 2021 ben ik begonnen met schrijven. In mijn notepad op mijn telefoon, op mijn laptop… Niet in een schrift omdat ik weet dat ik het niet lang vol zal houden met vingers die bij tijd en wijl stijf kunnen zijn.
Vele van mijn klanten hebben als onderdeel van hun coaching wel eens schrijfopdrachten van mij gekregen. Soms ook de opdracht om aan familieleden of nog dichterbij hun kinderen te vragen over hen te schrijven. Zo ontstaan er parels van verhalen. Verhalen die zij anders nooit te horen hadden gekregen, verhalen over waarden en hun waarde.
Het was nooit mijn intentie om mooi te schrijven. Wel zo te schrijven dat anderen er wat aan hebben, dat ik er wat heb, dat ik begrijp in welke film ik zit. Volgens Marleen laat ik een legacy achter voor mijn nabestaanden. Het zal je niet verbazen dat ik in mijn leven heel veel heb geschreven en ooit de ambitie had om een boek uit te geven. Ieder jaar weer nam ik me voor om iets af te maken en, ieder jaar weer maakte ik niets af.
Altijd verhalen uit mijn leven gegrepen. En man, man, wat heb ik een hoop verhalen! Mensen die mij goed kennen weten dat alle mogelijke genres in het verhaal van mijn leven te vinden zijn. En als dat niet genoeg is, wordt mij deze ziekte in de schoot geworpen. Hoe kan het anders dan dat ik erover ga schrijven? Wat zou ik er anders mee kunnen doen? In het begin vond mijn zus dat ik misschien niet steeds over alles moet schrijven. Ik denk niet dat mijn familie mijn schrijfwerk lees. Weet niet of ze het echt serieus nemen of dat het zo een Waheeda ding is. Is ook niet belangrijk.
Schrijven bied mij de kans
om te reflecteren,
om juist stil te staan,
om alle woorden die als plaaggeesten in mijn hoofd dringen, een plek te geven,
om te kijken en te voelen alsof ik voor het eerst kijk en voel,
mijzelf te coachen door het labyrint van ziekte en behandelingen waar ik in terecht ben gekomen,
om deze hero’s journey in gezelschap van een allesverslinderde draak te vereeuwigen
voor mijzelf, voor mijn zoon, mijn man, dierbaren en voor andere vrouwen….
Als ik schrijf ontvouwt mijn leven, mijn lessen en mijn leidraad voor mijn ogen.
Voor het eerst ben ik consistent, consequent en congruent aan het schrijven. Hoe dat komt? Omdat ik geen grote plan heb, omdat ik niet de druk voel van: het moet een doel dienen. Schrijven is het doel. Ik hoef niet eindelijk een episch verhaal te schrijven. Geen literaire werk, gewoon mijn allerdagelijksheden. Ik heb er de tijd voor en ik maak er tijd voor. Het heeft mijn werk vervangen en in dit korte leven heeft het prioriteit.
Ik schrijf niet mooi maar schaamteloos en angstloos alsof niemand het zal lezen. Niet gepolijst en uit het hoofd maar rechtstreeks uit mijn ziel, rauw. Ik ontvang en geef me over aan de woorden die stromen. Aan mijn oorspronkelijkheid. Alsof niemand ooit deze woorden zal zien.
Dat bedoelt Marleen met ‘mooi’ schrijven: schrijven met zielenkracht.
Waheeda
Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en, hoop je aan te moedigen je eigen wijsheid te vinden en te leven zoals jij wilt ondanks ziekte, angst of knagende draken.
Recente reacties