Ik houd mijn ogen dicht.
“Dat is helemaal niet nodig want we zitten niet voor een spiegel.”

Rik gaat mijn haar eraf halen. Afgelopen week viel het uit als herfstbladeren. We hebben één keer, terwijl hij aan het stofzuigen was, de stofzuiger erop gezet. Dat was lachen. Ik zat voortdurend, letterlijk, met mijn handen in het haar. Het werd een tik. Ik begreep ook waarom Rik altijd met zijn hand door zijn haar heen gaat. Het is gewoon een lekker gevoel. Maar iedere keer als ik dat deed kwam er een handvol haar mee. Eerlijkheidshalve had ik niet verwacht dat ik zoveel haar had. Er kwam geen eind aan.

Het bezoek aan de kapper had ik afgezegd. Ik vond het toch te confronterend om daarna kaal over straat te lopen. Heb Rik gevraagd om het te doen. Voelt vertrouwd en veilig. Hij vond het toch moeilijk maar wilde het wel doen. Eén dag voor de tweede chemokuur leek mij wel gepast. Ik weet dat Rik het erger vindt dan dat hij laat zien. Ik realiseer mij dat hij iedere dag, voor zijn ogen, de vrouw waar hij van houdt ziet veranderen. Hij kijkt naar mij en ik naar hem. Hij kijkt meer naar mij dan ik naar mijzelf. Soms kan ik het niet naar hem kijken omdat ik bang ben om te zien dat hij ineens anders naar mij kijkt.

Alle clichés ken ik. Het gaat om het innerlijke, om wie je bent en niet om hoe je eruitziet. Maar hoe ik over mijzelf voel heeft ook te maken met wat ik in de spiegel zie. Mijn uiterlijk laat nu zien dat innerlijk een grote lente schoonmaak plaatsvindt. Hoe ik mij voel over mijn eigen schoonheid is verwarrend en niet altijd liefdevol.

Sinds de diagnose ben ik  stap voor stap hernieuwde compassie en liefde voor mijzelf aan het ontdekken. Voor de vrouw die
sinds vier maanden een doodsvonnis heeft gekregen,
die haar laatste moeilijkste en mooiste strijd voert,
die wil leven maar niet bang is om te sterven,
die toch stiekem hoopt op een wonder,
zodat ze haar lieve, slimme en mooie zoon in een relatie kan meemaken,
en de mooie relatie met haar zus verder kan verdiepen,
met vriendinnen in zusterschap een diepere verbinding kan voelen,
en, haar man die al zoveel verloren heeft kan helpen om met dit verlies om te gaan.
Nog nooit heb ik zoveel leven en dood beslissingen moeten nemen.
Nadenken over mijn laatste wensen, mijn testament, een begraafplaats, wilsverklaring…

Terwijl ik dit schrijf vloeien de tranen. Tegenwoordig is daar weinig voor nodig.

Ik zit op een stoel die wij hadden aangeschaft zodat ik na de operatie zittend kon douchen. Nooit gebruikt tot vandaag. Onze nieuwe badkamer was net voor mijn 1e chemokuur klaar. Met bad en al om lekker te kunnen ontspannen. Helaas nog geen gebruik van kunnen maken omdat mijn wond na twee maanden og niet helemaal dicht is.

Laatste resten

Ik was er vrij rustig onder. Kortdaad. De laatste resten van de waarde die ik hechtte aan uiterlijke schonheid worden zo door mijn lieve man verwijderd.
“Wil je er muziek bij?”
Oh dat is een goed idee! Ja!

Het is typisch Rik om dit te vragen maar ook omdat ik gezegd had dat we misschien een ritueel moeten bedenken. Tegelijkertijd wilde ik het als een pleister er in één keer afrukken. Het liefst dat ik het niet weet of voel. Maar helaas kan dat niet.

Rik draait bij alles muziek. Keihard fusion, Arabisch, Salsa, Indiaas, Afrikaans, Klezmer muziek bij het koken. Niet typisch westers of Hallands voor een achterhoeker. Muziek in zijn oren bij het stofzuigen en bij het fietsen. Klussen in de tuin? Daar hoort ook muziek bij! Eén keer in Putten kwam de buurvrouw vragen of wij muziek draaiden. Dat kwam van de boombox die heel bescheiden aanstond maar op een betonnenondergrond. De muziek dreunde door in haar huisje. Sindsdien dan maar muziek in zijn oren. Ik houd van zijn soort muziek.

Hij zingt ook graag mee. Ik vind het vooral geestig en aandoenlijk als hij dat buiten doet. Hij heeft een mooie stem en zingt ook heel mooi en soulful. Op ons bruiloft zong hij mij toe. De mooiste momenten op ons bruiloft waren de momenten waarop Rik mij verrastte met o.a. muzikale serenades.  Maar wanneer hij oordopjes in heeft en zichzelf niet kan horen zingen, zingt hij, met verve, keihard fals. Hilarisch en ook stoer. Hij zingt alsof niemand luistert. Het leuke is dat Jaden dat ook doet. Vals en vol verve alsnof niemand luistert, volgend in de voetstappen van zijn stiefpapa.

Ik zocht Roar op van Katy Perry en koppelde mijn telefoon aan de boombox. Hopend dat de muziek het geluid van de tondeuse overstemt. Doe dat ook maar voordat je verder gaat met lezen. Dan kom je in mijn stemming.

Vroeger deed ik dit ook als ik liefdesverdriet had. Keihard muziek aan om vervolgens keihard mee te huilen in plaats van te zingen. Van Clouseau tot Anouk tot good old Randy Crawford (dat is wel heel lang geleden 😉 ). Nu nog als ik dezelfde muziek hoor word ik vervoerd naar een andere tijd met de emoties die daarbij horen. Dat heb ik heel sterk.

Bij het eerste gevoel van de tondeuse om mijn overgevoelige en pijnlijke hoofdhuid, huilde ik harder dan beiden. Baarmoeder weg, haren weg, vrouwelijkheid weg, aantrekkelijkheid weg, kilo’s weg… littekens vermeerderd. Langzaamaan en toch te snel om te vatten verandert mijn uiterlijk. De vrouw van vier maanden geleden is er nu nog alleen in kracht, kunde en klank. Ook dat is niet altijd makkelijk om vol te houden. Nu nog even keihard huilen.

Ertussendoor kijk ik toch in de spiegel en schrik van de vrouw die ik zie, gebroken, verward, oud, machteloos, moe, moe. Ik bedek mijn gezicht met mijn handen, vind mijzelf heel erg zielig en huil keihard. Gelukkig kan Jaden mij niet horen. Hij zit in zijn kamer colleges te volgen met oordoppen in.

Besloten om toch stekels te laten staan omdat mijn hoofdhuid zo pijnlijk is.
Zo, nu douchen, laatste resten van mijn schoonheidsnormen en de tranen wegspoelen.
Dan opmaken en dan weer goed in de spiegel kijken.
Een sterke vrouw kijkt terug.

Ik loop de keuken in en daar staat Jaden brood te smeren. Hij kijkt op.
“Oh? Dat staat best wel goed zeg!”
Ik geloof hem want Jaden is keihard eerlijk.

The morning after

“Ik vond het heel intiem om je haar eraf te halen, ook wel moeilijk vooral toen je zo begon te huilen. Toen voelde ik me een slager. Maar het was toch heel mooi en waardevol.”
Als ik een pruik zou doen dan zou ik iets korts kiezenen voor jou, voor de leuk, iets sexy.
“Voor mij hoeft dat niet hoor. Ik weet toch dat het een pruik is. Ik vind dit mooier.”
Maar je vindt lange weelderige haren toch heel mooi?
“Je weet dat ik stoere vrouwen ook mooier en sexy vind. Ik vind je zo heel stoer. G.I. Jane.

Waheeda aka G.I. Jane is vandaag met coupe en al voorbereid op haar 2e chemokuur, op de blikken, op de taboes, op de veroordelende, culturele schoonheidsnormen … op wat er komen gaat.

Waheeda,