‘Curacao was een reis naar buiten. Corfu was een reis naar binnen,’ vertel ik Henk die mij interviewde tijdens mijn boekpresentatie
             Wat ik bedoelde met reis naar binnen? Dat heeft te maken met het besluit om voorlopig geen chemotherapie meer te doen, mijn lijf en geest de tijd geven om aan te sterken al weten we dat de tumoren nu ongeremd door kunnen woekeren. Maar ook omdat het met mijn lotgenoot Mathilde niet goed ging en tijdens de reis overleden is. Dat drukte mij met mijn neus op de kanker. In de paar dagen tussen mijn ontslag uit het ziekenhuis, na een reeks aan koortsepisodes, en de vlucht naar dit prachtige Griekse eiland had ik me georiënteerd op holistische, spirituele gebruiken op Corfu. Te weinig tijd om alles uitgebreid te onderzoeken. Desondanks las ik dat er op het eiland meer dan drie miljoen olijfbomen staan, sommigen wel twaalfhonderd jaar oud. Ik wilde onder zo’n oude boom zitten. Net zoals ik dat hier doe in de Veluwse bossen of in Hooge Vuursche bij ons in Baarn. Hoe ouder de boom hoe sterker de energie, geloof ik. Ons eigen olijfboompje hebben we  al zeventien jaren. En deze heeft, net als ik, al vier verhuizingen meegemaakt en staat nu trots op ons balkon.   

 Wat wij daar vanaf dag één op het eiland tegenkwamen was indrukwekkend. Overal waar ik keek – in bermen, voortuinen, terrassen, tussen stoeptegels, tegen muren, steile bergwanden en bovenop bergen – stonden olijfbomen. Onverwoestbare, kranige genezeressen.
             ‘Rik, hier kunnen we wel bij de olijfbomen komen.’ We waren onderweg naar het dak van Corfu, de bijna 1000 meter hoge Pantokrator, de Allesheerser, de oud-Griekse benaming van god. Veel meer aanmoediging had Rik niet nodig. Hij keerde om en reed een klein ongeasfalteerde, bergweggetje in. Rechts een bergwand en links olijfbomen die trots in de hete zon stonden. Aan de dikte van de stammen te zien, een paar honderd jaren oud. Ik ga onder een boom zitten met mijn rug tegen de oude, kromgetrokken stam en doe mijn ogen dicht. De tranen wellen op. Geen idee waarom. Misschien onder de indruk van deze oude dame, een dochter van Gaia, de oermoeder uit de Griekse mythologie, godin van de natuur, die mij toestaat aan haar voeten te zitten. Zoals ik vroeger aan de voeten van Ma, mijn grootmoeder, zat terwijl zij mijn haren vlocht en verhalen vertelde en ik haar energie voelde en omarmde. Wat zal deze boom een hoop hebben meegemaakt en ook veel te vertellen hebben. In tegenstelling tot mij, staat zij hier, geworteld op de plek waar ooit haar pit is geplant. Geworteld. We raken elkaar aan, we zwijgen en we voelen. Ik begrijp wel waarom op Corfu geen olijfbomen gekapt mogen worden.
              Net als over de magie  van de olijfbomen las ik over de mystieke en energierijke leylijnen. Tot dan toe nooit eerder iets over gehoord of gelezen. Geografische bovengrondse lijnen die over de aarde heen lopen waaronder ondergrondse water stroomt. Lijnen die energie afgeven. Net zoals de meridianen in de Chinese Geneeskunde. Energiebanen die door ons lichaam heen lopen waarop krachtpunten (accupunten) zijn. De punten worden gebruikt om fysieke en emotionele blokkades op te heffen. Sinds april word ik iedere week met accupunctuur behandeld voor pijn, somberheid, darmklachten, slapeloosheid… Mijn acupuncturist Andrea leert mij ook om zelf accupunten te behandelen met een energy pen. Zo heb ik tijdens de chemosessies constipatie weten op te lossen zonder vieze drankjes in te nemen. Mijn Qi Gong oefeningen helpen ook om energie te laten circuleren.
             Leylijnen worden vergeleken met meridianen. Op het punt waar ze elkaar kruisen is de energie sterker te voelen, net als de accupunten. Daar zijn vaak sacrale plekken te vinden zoals: Macchu Pichu, Ayers Rock, de Kaaba, kloosters … In Nederland zijn er ook leylijnen. Ik neem me voor in ieder geval leylijnen in Baarn op te zoeken. Ik begrijp nu ook waarom ik op heilige plekken zo een intens vredig en positieve energie voel, maar ook innerlijke rust en ontroering, alsof ik mijzelf weer hoor en ontmoet. Hoe langer ik in verlenging leef hoe meer ik naar binnen keer en van binnen naar buiten leef in verbinding met de natuur. Alsof mijn ziel zich aan het voorbereiden is op mijn terugkeer zonder dat ik daar bewust mee bezig ben.
             In Pantokrator loopt een leylijn. Rik is gisteren deze berg op gefietst en wil mij daarom later het uitzicht laten zien. Dit keer gaan we met het huurautootje. Het laatste steile, doodenge stuk naar boven is de moeite meer dan waard. En daar op het hoogste punt van Corfu is het Ypsilos Pantokrator-klooster uit 1347, gebouwd door de 23 omliggende dorpen. In het klooster waar toeristen in en uit lopen ga ik zitten en voel ik het aardse en het hemelse tegelijk. Niet gek als je zo hoog in de lucht zit op de schouders van ‘god’. Ik doe mijn blote voeten op de koele stenen vloer, geaard terwijl ik lichtheid in mijn hoofd voel op een lijf vervuld van rust, liefde, maar ook gemis. Het Byzantijns klooster is indrukwekkend, vol iconen en geuren die ik ken uit het Midden-Oosten en die ik associeer met mystiek en met thuis. Hier keer ik naar binnen en heel even flitst de surrealiteit van mijn leven door mijn hoofd heen en doe ik mijn best dit gevoel te vervangen door dankbaarheid: dat ik hier zit en dit überhaupt fysiek nog kan. Als de banken in het kapelletje van het klooster niet zo hard waren, zou ik hier uren blijven zitten.
             We bezoeken ook in Paleokastristsa het Theotokis Klooster gewijd aan de Maagd Maria. Dat de kloosters op bergtoppen gebouwd zijn, vind ik prachtig. Een bewijs van toewijding en overgave. Bij de ingang van het complex staat een jongeman die sjaals uitdeelt die je improvisorisch om je heen wikkelt om ontblote lichaamsdelen te bedekken. Ik bedek braaf mijn schouders en we lopen een oase binnen met mooie fresco’s van de Maria, de vrouw die vroegtijdig haar zoon door verraad verloor zoals mijn moeder haar kind vroegtijdig zal verliezen door verwoesting. Ook daar voel ik sereniteit en ga ik op in de stilte.
              Door het terrein van eco-resort Casa Lucia loopt ook een leylijn. De uitbaters had op die lijn een labyrint van rotsblokjes gebouwd. Ook weer onderweg naar een strand reden we er toevallig langs. Groen, geurende rozemarijn, olijfbomen, stilte en ruimte. De labyrint hebben we gevonden en langzaam, meditatief gelopen. Daar liet ik een steen achter op het centrum van de labyrint. Op de steen stond: Rik, Waheeda & Jaden. Verder kwam ik niet.