Nog nooit zat ik zo dicht bij het podium. Uiterst links op de eerste rij. Ik kan tegen de linkermuur van de zaal leunen. Ruim een meter vóór mij scheiden vier treden ons als publiek van de artiesten. In het midden van het podium staat een piano met de pianist er overheen gebogen, in het midden zangeres Arooj Aftab en erachter de bassist. Volgens Arooj is het een “democratische trio” dat een nieuw album heeft gemaakt door hun eigen ding te doen. Geen ‘fixed songs’, meer tracks die in een flow zijn gemaakt. “Just three people having fun.” Ik voel een enorme behoefte om te dansen. Om los te komen van mijn stoel, de trap op te sluipen en dat verleidelijk lege stukje podium achter de pianist in te nemen. De jurk die ik draag, een Scandinavische minimalistische hobbezak, (of klinkt casual chic beter?) laat veel bewegingen toe.
              Ik doe mijn ogen dicht en waan me in de spotlight op het podium. Een klein cirkeltje licht op een donker podium. Eerst lig ik stil op de grond en dan laat ik me langzaam meevoeren op het ritme van de stem van Arooj. Klein, intiem en ingetogen beweegt mijn lijf. De bewegingen worden groter, meeslepend, ik dans alsof niemand kijkt. Zwevend op het warme, melancholische, etherische geluid van Arooj. Haar stem stijgt boven de muziek uit. Rik pakt mijn hand beet, ik doe mijn ogen open en kijk hem aan. Ontwaakt uit mijn droom en mijn dans. Mijn schatje heeft mij, naast zoveel andere dingen, dit concert cadeau gedaan voor mijn verjaardag.
               Het is een week na mijn 7^e chemo. Een week van veel slapen, behalve vannacht. Slechts drie uren geslapen. Mijn pogingen om overdag te slapen mislukten. Ondanks mijn moeheid heb ik me wel opgetut voor deze avond weg. De theaterstoel is te klein en mijn rug doet pijn. De zaal is uitverkocht. Het valt ons op dat 99% van het publiek witte Nederlanders zijn. Groen Links publiek, net als wij. Ik spot een handvol Hindoestanen. Ik had er meer verwacht. Arooj zingt in het Urdu en is Pakistaanse van afkomst. Zelf zegt zij dat haar muziek een huwelijk is tussen verschillende roots and heritages, neo-soefi. Ze is de eerste Pakistaanse zangeres die een Grammy Award heeft gewonnen voor haar nummer Mohabbat (“Liefde”). Met een stem als honing en eigenzinnige muziek doet ze haar eigen ding en conformeert ze zich niet aan de mainstream. Zoals ze daar staat op het podium lijkt ze haar eigen waarheid te leven. Haar plek op deze wereld gevonden te hebben. Zij maakt muziek op een democratische wijze zodat de band een evenredige maar vanavond een grotere plek in de spotlight krijgt. Ze is composer, zangeres, producer, arrangeer en neemt met haar stem een bescheiden maar impactvolle en onvergetelijke rol in het stuk in. Alle aandacht is op haar gericht. Het is muisstil in de zaal alsof we onze inhouden, in afwachting van de spaarzame ‘manna’ die uit haar mond stroomt, ons bedekt met warme zoetigheid en ons raakt en een plek in ons geheugen en verhalen inneemt.
            Plek is zo een typische levenseinde thema. Wat is, nu ik deze ziekte heb, uiteindelijk mijn plek? Staat deze van tevoren al in de sterren geschreven? In mijn lot? Heeft ‘God’ daar een hand in gehad?  Of heeft de natuur bepaald dat mijn plek dé oplossing is van een probleem? Deksel op een potje? Dat ik hier ben is biologisch gezien een keus van mijn ouders en een product van hun relatie. De Hindoes zou zeggen dat er een reden is dat ik als mens gereïncarneerd ben, dat ik hier nog wat te doen heb. Karma. Of, ik adem dus ik neem een plek in.
              In de lagen van ons familiesysteem, in mijn gezin met Rik en Jaden, heb ik een plek. In mijn relaties met anderen daarbuiten ook. Maar hoe zit het met mijn plek in het groter geheel der dingen. In deze wereld, in dit universum? Fysiek neemt mijn lijf ruimte in beslag alsook mijn producten en bezittingen. De letterlijke ruimte die mijn bestaan vult. Wat als je deze zou vertalen naar vierkante meters?  Hoeveel fysieke plek bezet ik?
             Of is mijn plek verbonden aan nu? Is dat nou juist wat leven in het nu betekent? Nu, hier in dit moment, terwijl mijn vingers op mijn laptop deze woorden tikken en er niets anders is dan alleen het geluid van voorbijrazende auto’s, druppelend water van Frodo’s fonteintje, het gevoel van een kussen in mijn rug, een bed waar ik op zit en in wegzak. In dit moment is de enige plek die ik nu in het groter geheel inneem, de plek in jouw gedachten wanneer je dit leest.
             De belangrijkste plek die ik op deze avond in het theater vul is de plek naast Rik. Dicht tegen hem aan met mijn hoofd op zijn schouder. Samen een plek op de eerste rij in Tivoli Vredenburg, als man en vrouw, als geliefden, Mohabbat, in ons eigen wereldje, mijn hand in zijn hand. Dankbaar voor dit. Dat we ons beladen, maar veilige thuisplek even achter ons laten en de buitenwereld in gaan. Ons begeven onder mensen die geen idee hebben wat er in ons leven speelt. In de foyer heb ik vluchtig oogcontact met een vreemde, een vrouw. We zien elkaar, glimlachen naar elkaar en delen even een plek. Even blijven hangen na het concert is te veel, te overweldigend, te veel mensen. Daar ben ik te moe voor. Ik wil alleen zijn met Rik. Ons moment samen verlengen. De enige zijn die de plek naast hem opvult zo lang het nog kan zodat later wanneer de plek leeg is deze toch vol zal zijn van momenten zoals deze.

Waheeda