‘We moeten wachten met boeken tot na mijn CT-scan.’
‘Ja dat dacht ik ook,’ antwoordt Rik. Wij zijn in het Antoni van Leeuwenhoek voor mijn vijfde chemokuur. Vorige week had ik hem verteld dat ik met Gabriel naar Montserrat wil. De plek waar zij ieder jaar naar toe gaat als wijze van retraite. De plek waar je, volgens haar, helende energie en de energie van veel bidden voelt. Ik begrijp wat ze bedoelt. Niet zozeer helend maar een gevoel van rust, toewijding, liefde en overgave. Misschien is dat helend. Dat voel ik ook als ik een kerk, een tempel of een moskee binnen loop. Ik associeer dat met goddelijkheid, met intense liefde.
             Het gevoel dat mij overviel, toen ik in 2019 Umrah deed. De verkorte bedevaart naar Mecca die moslims het hele jaar door kunnen doen. Spontaan omdat Jaden (mijn zoon) en ik naar Koeweit gingen om mijn broertje en zijn gezin te bezoeken.  Als we toch in de buurt zijn waarom dan niet ook naar Mekka? Ik mocht er destijds als vrouw niet alleen naartoe reizen. Jaden, 18 jaar oud, wilde mij vergezellen. Ik groeide op in een praktiserend moslim gezin met verhalen over deze plek, maar had nooit de ambitie om deze te bezoeken. Jaden groeide niet op in een praktiserend moslim gezin, maar kreeg wel alle principes mee, zonder geindoctrineerd te worden. Hij begreep waarom dit voor mij belangrijk was. Ik wilde de plek die zo een prominent onderdeel van mijn opvoeding was, met eigen ogen zien. Misschien wilde ik ook wel voelen, wat ik zelf met mijn eigen goddelijkheid wilde. Ik wilde ook namens mijn vader, die ervan droomde deze plek te bezoeken maar te vroeg stierf, bedevaart doen. Maar ook voor mijn moeder die voor een grote hartoperatie stond. Helend dus. Via een agent in Den Haag en met hulp van mijn moeder en stiefvader, was ons uitstapje naar Mekka binnen twee weken geregeld. In mijn paspoort heb ik nu een paginagroot visum met een foto van mij met hoofddoek. 
        Dat ik dit met mijn zoon deed en niet in een grote gezelschap van onbekenden, wat gebruikelijk is, maakte deze reis voor mij heel bijzonder en intiem. Kenmerkend voor de band die wij met elkaar delen. Wij bezochten eerst het Al Nabawi Moskee in Medina. Opgericht door de profeet Mohammed en thuis van zijn graf. Daar werd ik afgeleid door de drukkende massa vrouwen die allemaal zo dicht mogelijk bij het graf van de profeet wilde komen. Geen oog hebben voor hun medemens en alleen bezig met hun eigen doel. Dat vond ik teleurstellend. Ik wilde in een hoekje zitten, ogen dicht en de massa wegdenken. Alleen zijn met mijn goddelijkheid.
        De eerste keer dat ik de Kaabah zag schoot het in mijn hart en buik: de energie van overgave, van bidden. Maar ook de mystiek van mensen die eeuwenlang hier eensgezind, in het wit gekleed, ongeacht afkomst en status, dezelfde rituelen uitvoeren uit liefde voor hun schepper. Ik voelde dat ik daar deel van uitmaakte. Het mooiste is dat deze rituelen gebaseerd zijn op het verhaal van Abraham, aartsvader en de verbindende schakel tussen christendom, jodendom en islaam. Dit is dus, vind ik, niet alleen een bedevaartsplek voor moslims maar ook voor christenen en joden. Jammer dat ze toen daar niet welkom waren. Sowieso een bedevaartsplek voor iedereen die ook de energie van veel bidden wil voelen. Jaden, lang, slank, met haar tot op zijn schouders, baardje, verwikkeld in een witte doek en slippers aan zijn voeten, werd vol verwondering, aangezien voor de profeet Isa (Jezus). Het zal ook te maken hebben met de zachte en lichte uitstraling die hij van nature heeft en de overgave waarmee hij de rituelen uitvoerde, alsof hij dat dagelijks deed. Hij is door velen, ongevraagd, met de camera op hun telefoon vastgelegd. Gevangen door zijn goddelijkheid? Of, zijn goddelijkheid willen vangen?

Mijn goddeloze Rik wil mij de reis naar Montserrat als verjaardagscadeau geven. Over een maand ben ik jarig. Bijna gelukt om na mijn diagnose toch voor de tweede keer mijn verjaardag te vieren.  Statistisch gezien had ik vanaf mijn diagnose 30 maanden levensduur gekregen. Statistisch gezien ben ik op de helft. 
        We installeren ons in kamer 4C.09. Het schilderij dat aan de muur hangt, Van Gogh replica, is aan vervanging toe vinden we beiden. Te somber. Uren later koppelt de verpleegkundige mijn PICC-lijn aan. Mijn angst dat, ondanks de controle van vorige week omdat de lijn verstopt was, het vandaag niet goed zal gaan, komt uit. Dat heb ik heel veel sinds ik deze ziekte heb. Voorgevoelens die uitkomen. De verpleegkundige belt met de afdeling radiologie om ertussendoor een doorspoel foto te maken of om de PICC-lijn te vervangen. Balen! Want vervangen is echt geen pretje. Een slang van 40 cm wordt een grote ader tot aan mijn hart in gepropt. Wel of niet met verdoving.
        Onze blijdschap dat vanochtend alles vlot gaat, is teniet gedaan door de complicaties met de PICC-lijn. Deze behandeling zal de langste ooit worden. Want zonder PICC-lijn wordt de chemo niet toegediend. Ik kan en wil niet 26-uren met een naald aan een infuus gekoppeld worden. Dat is risicovol en pijnlijk voor mijn ader. Mijn kuur is door de apotheek al geleverd en is tot morgen half vijf houdbaar. 
       ‘Ik ga me niet heel druk maken hoor Rik. Lost niets op. Ik probeer het even uit mijn hoofd te zetten.’
        De dames van de kunst (www.waheeda.nl/kunst/) komen de kamer in. 
       ‘Wilt u een ander schilderij?’
       ‘Ja graag.’
Ik kies een lotus bloem. Goddelijk. 

Waheeda