“Hallo mevrouw, u spreekt met … (een vrouwennaam) van… (mijn verzekeraar). Hoe gaat het met u?”
Redelijk goed hoor

Tegenwoordig is dat mijn standaard antwoord bij onbekenden. Deze vrouw is mij onbekend.

“Ik zie dat u een machtiging van ons niet heeft ondertekend”
Machtiging?! Welke machtiging?
“Een machtiging om informatie op te vragen bij uw huisarts.”

Oh ik heb wel post van jullie ontvangen maar dat maak ik eigenlijk nooit direct open omdat ik ervan uit ga dat het om mijn AOV-uitkering gaat. Ik heb wel een ongeopende brief liggen. Ik kijk even.

Met het gevoel het verleden in te tuimelen, loop ik naar de stapel ongeopende post, waar ik deze week doorheen wilde maar die steeds geen prioriteit krijgt. Deze ligt op een plank in de boekenkast te wachten. Ik ben helemaal niet van het uitstelgedrag. Toch is het een stapel van een maand. Opgestapelde post vanwege ons besluit om even snel op vakantie te gaan voor de volgende scan. Daarna terugkomen in het plotseling sterven en ten ruste leggen van mijn schoonmoeder. Daardoor is het eerder een stapel van zes weken. Mailpost kan ik scannen maar papierenpost blijft in dit geval langer liggen.

Sterker nog voordat we gingen reizen heb ik alle rekening betaald, alle actiepost getackeld… Mijn insteek is: als mij tijdens de vakantie iets overkomt dan zadel ik niemand op met mijn shit. Dat is niet iets van de laatste tijd of door mijn kanker maar is altijd een levenshouding geweest. Niet alleen de post maar ook de was en het huis moet opgeruimd en schoon zijn. Beddengoed gaat ook de wasmachine in. Dat doe ik natuurlijk niet allemaal zelf. Mijn mannen krijgen tijdens een gezinsoverleg, dat doen we tegenwoordig geregeld, te horen wat we gaan doen voordat we aan vakantie beginnen. Het voordeel van ziek zijn is dat er niet tegengestribbeld wordt. “Elk nadeel heb zijn voordeel.”

Ik vind tussen de stapel twee ongeopende enveloppen van de verzekeraar. Een uitkeringsspecificatie en, inderdaad, een machtigingsverklaring. Sinds 2006 heb ik als ondernemer een eigen arbeidsongeschiktheidsverzekering afgesloten. Een slimme meid is immers op haar toekomst voorbereid. Dit is de periode waarin de relatie met de vader van mijn zoon eindigde en ik voor het eerst als zelfstandig ondernemer een eigen huis kocht. Ik wilde mijn inkomensrisico’s afdekken. Wat een woord! Voelt zo ver van mijn bed. Gek om hier zo een woord te tikken. Dat is een woord dat ik sinds ik deze ziekte draag, niet vaak zal zeggen of tikken. 

De verzekeringspremie was best een bedrag maar gaf mij toen een gevoel van rust en zekerheid. Verder gaan als alleenstaande moeder vroeg om meer inkomenszekerheid. Ook weer zo een woord. Ik heb altijd geroepen dat ik mijn werk altijd kan blijven doen behalve wanneer mijn hoofd het niet meer doet. Zelfs op reis, hoogzwanger in Cuba met magere technologische middelen, werkte ik op afstand. Met een zwaar gekneusde enkel en krukken ging ik naar mijn werk. Twee weken na een ingrijpende miskraam was ik weer aan het werk.

Tussen 2002 en 2010 werkte ik als interim-manager HR. Tussen 2011 en 2012 zat ik thuis, want mijn hoofd deed het niet meer. Een fikse burn-out. Niet door werk, maar door gestapelde pijn en onverwerkte trauma’s. Watten in mijn hoofd, maar toch niet willen toegeven dat ik niet in staat was om te werken. Op aandringen van mijn psycholoog heb ik mijzelf de tijd gegund. Het overlijden van mijn vader in dezelfde periode zorgde ervoor dat het langer duurde dan ik gedacht had. Mijn arbeidsethos heb ik van mijn vader. Hij was actief tot aan zijn dood op 75-jarige leeftijd.

Uiteindelijk werd de diagnose chronische PTSS gesteld. Wat was ik blij dat ik een arbeidsongeschiktheidsverzekering had afgesloten. Dat, samen met mijn eigen reserves en het inkomen van mijn man, dekten de kosten. Als ik dat niet had dan hadden we ons huis moeten verkopen. Daarna volgde de intrede van artrose en een borstoperatie (op doktersadvies) om de pijn van de artrose in mijn nek te verlichten.

Nu zeven jaar later, inmiddels is de verzekeraar een paar keren van eigenaar verwisseld, maak ik weer gebruik van mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering. Toen mijn arts dringend adviseerde om te stoppen met werken voelde ik in mijn tenen dat dat het juiste besluit was. Mijn hoofd is wederom vol watten. De kanker zit niet in mijn hoofd maar mijn hoofd is er wel vol van. 

Als coach en storyteller, word je geacht er te zijn voor de ander, je klant. Aanwezig. Scherp. Analytisch. Empathisch. Structurerend… Ze helpen om hun levensverhaal te ontleden en te begrijpen. Ik heb nu mijn handen en hoofd vol aan het leven van mijn eigen leven. Met mijzelf coachen. Met het nadenken over mijn kwaliteit van leven. Leven met mijn gezin. Positief en sterk zijn. Mijzelf oprapen na het zoveelste negatieve bericht. Verdiepen in behandelingen. Behandelingen ondergaan, herstellen van behandelingen. En dan meedoen aan het leven. Iedere ochtend opstaan en mijzelf voornemen om er te zijn voor mijzelf. Om de schoonheid van mijn leven te scheiden van de wreedheid. Practice what you preach. Doen en zijn wat ik afgelopen tien jaren predikt aan de mensen die zich bij mij meldden. Die zich worstelen met hun werk en leven. Toch probeer ik te bouwen aan een nieuw business die ik achter kan laten voor mijn zoon en man. Tastbaar en blijmakend.

Menige verzekeraars zullen gruwen van een klant zoals ik. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je zo een fors beroep doet op deze verzekering. Er zit ook geen limiet aan de looptijd. Dat betekent dat ik totdat de kanker mij helemaal velt, een uitkering heb. Al heb ik ervoor betaald, weet ik dat ik heel veel geluk heb dat ik in een land woon waar wij dit soort verzekeringen hebben. 

Ik vertel aan de dame aan de telefoon dat ik in december per mail mijn diagnose heb doorgegeven. De reactie was toen: “wij laten jullie dan met rust en stellen de uitkering in op 100%.” Ik vertel haar ook dat informatie opvragen bij mijn huisarts geen zin heeft. Mijn behandelaar is een oncoloog in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. In geuren en kleuren wederom mijn verhaal verteld en voordat ik het weet word ik overvallen door verdriet. Want iedere keer als ik mijn verhaal vertel, vertel ik het aan mijzelf. Iedere keer word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. De feiten van mijn kanker. Ongeneeslijk en woekerend. In mijn lijf en leven. De dame aan de telefoon schrikt en zegt dat ik niet alles aan haar hoef te vertellen uit privacy overweging. Ik antwoord dat ik geen geheimen heb en vraag of zij aantekening wil maken en ook wil opschrijven wat voor type kanker ik heb en in welke fase. Ik zal gebeld worden door de medische adviseur. 

Drie weken later ontvang ik wederom een machtiging voor de oncoloog met als diagnose baarmoederhalskanker. Ik heb een wekendelen baarmoedersarcoom, uterine leiomyosarcoma. Mocht ik gebeld worden dan vrees ik dat ik het toch moet uitleggen. Of niet? Want ongeneeslijk is ongeneeslijk. Palliatief is palliatief. Misschien maakt het type kanker niet zoveel uit voor mijn omgeving. Voor de verzekeraar. Voor mij wel. Het is voor mij één van de drijfveren om er zoveel over te schrijven. Ik wil dat anderen weten dat dit type zeldzame kanker er is. Dat mooie, sterke, waardige vrouwen levenskrachtig strijden om uiteindelijk geveld te worden.

Ik kras baarmoederhalskanker door en vervang deze door: u te rine lei o my o sar co ma. Net de noten van een melodie volgens één van mijn lotgenoten (zie guest blog: I need your super hero cloak). Een melodie die het ritme van je leven luidruchtig verandert. Ben benieuwd of ik nog gebeld word.