Hamer

A love for the unusual, the overseen and the imperfect
A tea pot, a piggy bank or a darning needle.
Everything could become a story,
everything could be told,
everything must be written.”

I would like to add: or else everything will be forgotten.

Vandaag lopen we in het leven van Hans Christian Anderson. Hij is heel lang mijn reisgenoot geweest in een chaotische jeugd. Met zijn verhalen ontvluchtte ik mijn dagelijksheden. Hij bood een veilige haven. Zijn verhalen kwamen tot leven en de moralen brachten mij troost en vervoerde mij naar een wereld waar ik alles kon zijn. Where an ugly duckling became a swan. 

Nu dicennia later loop ik met mijn zoon in zijn geboorteplaats en luisteren we in het Hans Christian Anderson House naar zijn levensverhaal. Het voelt onwerkelijk. 

Onwerkelijk dat ik hier ben, met Jaden, aan het lopen en aan het praten alsof er niets anders is. Er is ook niets anders. Alleen nu.
We hebben daarvoor door pictoreske straten gelopen waar ik al het gevoel had in een sprookje rond te lopen. Eerlijk is eerlijk: voor het audioverhaal hadden wij weinig geduld.
We belanden samen in een kamer waar grote kussens op de grond lagen in de vorm van grote keien. We worden in onze oren afwisselend gesereneerd door een verhalenverteller, muziek en zang. Heerlijk! Ik ging ervoor liggen. We hebben daar dan wel geduld voor en laten ons verleiden drie keer naar hetzelfde te luisteren. Jaden vond de muziek heel mooi. Ik ook. 

“Wel grappig dat we weer in de muziek zijn beland zoals de playlist van gisteren.”

Ik schud ja. Dat is inderdaad grappig. 

Vandaag voelt voor mij meer als een dag van verhalen. Dat smaakt naar meer.
Maar lopen naar het centrum en dan rondlopen in het museum merk ik aan mijn energie. Net zoals ik ineens misselijk kon worden van de overprikkeling, voel ik de moeheid plotseling opkomen.

Jaden we moeten naar buiten. Ik moet zitten en wat eten.
“Ok.”

Wij zitten op het dak van het huis waar Hans Christian Anderson is geboren. Bij te komen van zijn levensverhaal.  Samen bouwen aan een volgend hoofdstuk in ons levensverhaal.
We besluiten ergens te gaan zitten. Ik snakte naar koffie. Ik sta mijzelf 1 kopje per dag toe: milde koffie met havermelk. Heerlijk! Deze keer in Odense bij Nelle’s. Mijn eerste Deense koffie. Ik kan hier wel de hele middag blijven hangen. Aan de vele laptop tikkende gasten te zien zijn er nog meer die dat denken. Ik tik een deel van dit verhaal op mijn telefoon.

Zullen we straks naar een mall gaan? Ik vind het leuk om een beetje te kijken naar Deense ontwerpen, mode, een beetje te shoppen. Rosengardcentret.

“Is goed hoor. Ik zie dat het 4 km lopen is.”
Dat ga ik niet trekken. Ik heb er al 7600 stappen op zitten. Als ik daar ook wil rondlopen dan moeten we iets anders verzinnen. Ik zie dat ze daar ook een bioscoop hebben. Daar kunnen we mee afsluiten. Dan maken we er helemaal een verhalendag van.
“Mama overal waar wij samen op vakantie gaan eindigen we in een bioscoop. In Luxemburg was dat ook zo.”
Oh ja, dat is waar. Wil je kijken wat er draait?
“Thor Love and Thunder. Heb ik wel 3 keer gezien maar jij niet. Ik wil het wel nog een keer zien hoor. “

Jaden werkt bij de Pathé. Dat betekent dat zijn filmkaartjes altijd gratis zijn. Dan ga kan je dus inderdaad een film meerdere keren gezien hebben.

Nou dat is leuk! Een film over Thor (the god of thunder), zoon van Odin, de Noorse Oppergod die in Odense woonde en waar de stad naar vernoemd is.  Wat een toeval! Leuk! Daar gaan we heen.
“Ik kan al kaartjes online bestellen.”
Doe maar niet ik wil eerst kijken hoe mijn energie is als we in het winkelcentrum zijn. Maar hoe komen we daar?
Met de tram. Ik kan wel OV kaarten onlinen kopen.
Doe maar. Ook leuk om met het OV  te reizen. 

In de tram was ik de enige met een mondkap op. In de rij voor de kaartjes in het Hans Christian Anderson House was ik ook de enige met een mondkap. Hoort erbij.

Rosengardcentret was groot maar wel rustig. In de, niet te weerstane, sales kocht ik 2 jurken van Deense ontwerpers in de maat 34. Dat is echt een tijd geleden dat ik maat 34 droeg.

In een haarzaak die vegan kleurspoelingen verkocht heb ik lekker staan kletsen met de verkoper, die fel koperkleurig haar had. We praten over mijn geschoren hoofd en welke kleur er nog bij zou passen. Het werd dusty pink. Ik vroeg of ze mij een goede kapperzaak kann aanbevelen om mijn haar een beetje in model te scheren. Om de hoek was een kapperszaak die hoorde bij haar winkel. Royal Hair. Ik liep erheen en maakte direct een afspraak. Knippen voor Jaden en ik en, kleuren voor mij alleen. 

Jaden ging steeds op een bankje zitten op een centrale plek waar ik steeds naar terugkeerde nadat ik klaar was met een aantal winkels. Het was meer scannen wat ik deed dan uitgebreid in de rekken zoeken.

Koop maar de kaartjes hoor Jaden.

In de bios is er niets wat ik mag snacken behalve sommige noten, zoals amandelen. Dat wordt het terwijl er een sterke popcorngeur hangt. Ik houd van die geur. Het is de enige geur die in Guyana ook vertrouwd is. De geur die heden en verleden verbindt.  Ik ben opgegroeid met popcorn als snack. Wij hadden thuis heel weinig keus als het om snacks ging en popcorn behoorde tot de, op één hand te tellen, keus. Mijn vader hield ook van popcorn en noten. Ik heb het niet van een vreemde. Jaden is dol op popcorn. Hij heeft het ook niet van een vreemde.

In de filmzaal belanden we direct al in Valhalla (hihi) en de film moest nog beginnen. Heerlijk languit relaxen in ligstoelen! Ik ga in slaap vallen! Er komt iemand naast mij zitten. Ik fluister in Jaden’s oren dat: als er niemand naast hem komt, ik naar de stoel links van hem verhuis. Ik doe voor de zekerheid een mondkap op. De lichten gaan uit. Ik verhuis.

De film is in het Engels met Deense ondertiteling. Wij lachen als eerste, het vaakst en het luidst. Toch is er één scène waar ik niet om kan lachen. Die mij de wereld van de Marvel held introk. Er is niet één maar twee Thors. De ex van Thor dr. Jane Foster(Natalie Portman) is in deze film ook Thor geworden.  In deze scène vertelt ze aan Thor hoe dat gebeurt is met behulp van zijn verloren hamer Mjölnir.

“I have cancer. I am sick. Did I say that? I didn’t mean that. Just kidding. I don’t have cancer.”
“I am sorry.” 
“Don’t be sorry for me!”
“When did you find out?”
“Like 6 months ago. I was just feeling tired and they told me I have  stage 4. Get my affoirs in order and then I heard Mjölnir calling. I thought the science isn’t working maybe Viking space magic will.”
“That’s why you came to New Asgard.”
“Yeah I thought maybe the hamer can cure me. Think it’s getting better but maybe not.”
“Jane no one knows how long we have. Even what tomorrow holds. And Mjölnir chose you and it chose you because you are worthy and that’s something.”

Since het begin van mijn ziekte ben ik in mijn eigen epische heldenreis beland. Iedere dag van ons leven is een heldenreis maar deze reis is als geen ander. Deze reis gaat om leven en dood met verassende wendingen, ontelbare draken, onverwachte mentoren… Onderweg smeed ik mijn eigen Mjölnir. Van science, mindset, natuurlijke en eeuwenoude medicijnen, voeding, purpose, spiritualiteit en een overvloed aan liefde.

Ik ben mijn eigen Thor. Ik ben ook in een New Asgard: een nieuwe wereld. Niet weten in welke wending ik morgen beland en tegen welke draak ik moet vechten. Mijn oude wereld bestaat niet meer. Ik heb mijn zaken op orde en ik denk dat het beter met me gaat dan 7 maanden geleden maar misschien ook niet. In deze nieuwe wereld is er één ding wat vaststaat: ik ben niet alleen. 

Waheeda