“Wij zoeken iemand voor een storytelling sessie. Wij willen geen workshop maar verhalen die passen binnen het thema diversiteit & inclusie. Ik heb jouw naam doorgekregen en ben op je website geweest.”

Het duurde even voordat ik door had waar dit telefoongesprek overging en wie ik aan de telefoon had. De dame die mij belde heeft namelijk dezelfde naam als een nicht. Daardoor was ik even in de war. Daarnaast voelde het alsof iemand mij heel hard wakker schreeuwde. Wakker uit de staat van: ik ben niet aan het werk want ik ben ziek. Maar tegelijkertijd waarom niet? Vandaag voel ik me goed. Dat verschilt van dag tot dag.

“In ons team zitten allerlei generaties. Wij willen ook iets doen met de onderlinge verbinding. Ik weet niet of ik met de juiste persoon spreek of dat ik met iemand anders van jullie bureau moet spreken?”

Ping! Ineens was ik terug in het oude. Het oude normaal van de storyteller die maar al te graag meedenkt. Het oude normaal van het overlopen van verhalenideën. Ik voelde de bekende lichte opwinding. Des te meer omdat deze dame belde vanuit één van de ministeries. De plek waar men wel kan gebruiken en ervaren dat verhalen vermenselijken.

Maar… ik moet haar wel eerst even mijn verhaal vertellen. 

Wat ontzettend leuk dat je mij belt en natuurlijk past storytelling heel goed binnen het thema diversiteit & inclusie. Je spreekt met de juiste persoon. Ik ben namelijk de storyteller.

“Oh echt?! Wat leuk! Ik had het laatst met een vriendin erover en we kwamen tot de conclusie dat we meer hebben aan verhalen dan weer de zoveelste workshop over storytelling.”

Dat begrijp ik heel goed. Ik moet wel eerlijk vertellen dat ik ziek ben. Ik heb kanker en ben net klaar met chemotherapie. Ik voel me eigenlijk wel goed. Maar ik ben dus wel een onzekere factor. Ik weet niet hoe ik over een paar maanden ben. Misschien kunnen we nu wat meer over jullie wensen praten en kan ik alvast met je meedenken?

“Oh dat is leuk! Wij zijn een onderdeel van …”

Ik zoomde in op haar situatie en opperde wat ideëen. Zij werd enthousiast. Ik herhaalde weer dat ik een risicofactor ben, maar dat zij vast wel meer bureaus zal benaderen. Zij vertelde dat ik de eerste was en dat ze al zo blij werd van de ideëen dat ze het bij mij houdt en dat oktober nog ver weg is. Dat is ook zo. Oktober is nog ver weg. Hell! Ik had niet gedacht dat ik juli zou halen. Ik vroeg haar hoe ik haar nu kan helpen. Maandag had zij een overleg en wilde het storytelling idee met haar leidinggevende en collega’s bespreken. Wij spraken elkaar op donderdag. Ik beloofde haar in het weekend een voorstel te doen. 

Wij hingen op. Ik werd overweldigd door een surreëel gevoel en allerlei vragen. Vragen aan mijzelf.
Waheeda, waar ben je mee bezig?
Waarom zeg je niet gewoon nee?
Kan je dit wel aan?
Hou je jezelf niet voor de gek?

Afgelopen weken denk ik veel na over de waarde van werk. Voor mij werd werk in de loop der jaren steeds meer een manifestatie van wie ik ben. Van waar ik voor sta, waar ik in geloof en waar ik voor ga. De switch van managment, interim-klussen en HR-opdrachten naar het coachingsvak in 2012, bracht mij dichter bij mijn identiteit.

En toch, steeds wanneer ik dacht nu ben ik er, nu ben ik op het punt dat ik weet wie ik ben, word ik, door een levensveranderende gebeurtenis, met mijn neus op de feiten gedrukt. Steeds weer besefte ik dat het enige wat ik weet is dat ik Waheeda ben. De vrouw die veel meer aankan dan dat ze denkt,  positief in het leven staat en er steeds weer wat van maakt. En ook dat ik steeds weer hier en nu in het moment ben.

Dus nu in dit moment, na dit gesprek, voel ik mijn waarde. En ook de waarde van deze boodschapper die mij belt en mij ontwaakt uit mijn sluimerende staat van de vrouw die te horen kreeg dat ze ongeneeeslijk ziek is. Een staat van: 
Is this really happening?! Am I really doing this! Hell yes I am! I am taking care of this shit but why? It IS TOO SOON!

Het is té vroeg! Veels te vroeg!
Té vroeg om te stoppen met leven.
Té vroeg om te stoppen met werken.
Té vroeg om niet meer van waarde te zijn.
Té vroeg om aan de zijlijn van de samenleving te staan.
Té vroeg om niet meer mee te doen.
Té vroeg om te vertellen dat ik ziek ben, sterker nog dat ik volledig arbeidsongeschikt ben.
Té vroeg om laatste wensen te schrijven, om een graf te kopen.
Té vroeg om een playlist met begrafenis muziek te maken. Ja, écht waar.
Té vroeg om afscheid te nemen van mijn man en zoon en iedereen die ik lief heb en die mij lief heeft.

Voor iemand die zich identificeert met betekenis, heelheid en creativiteit was mijn diagnose een bittere pil zonder enige verpakking. Met opengesperde ogen stapte ik deze liminale ruimte, tussenland, in-between space binnen, gedachtenloos, met ferme én wankele stappen.  Juist omdat het té vroeg is. Het was voor mij de meest logische stap. Voorwaarts. Zonder horizon. Eerst de pil doorslikken met een grote slok water, mouwen opstroken en er wat van maken.

De eerste beslissing was doorgaan met leven. Tweede was werken, zaols ik dat kende, staken. Toen ik mijn collega Bianca belde in de eerste week van mijn diagnose, een paar dagen na 7 december en vertelde dat ik alles ging stilleggen, was haar reactie: “Nee, het is té vroeg!”
Ik zette door en mijn werk werd:

het schrijven over mijn proces,
onderzoeken van mijn behandelingen,
begrijpen van mijn emoties, mijn overdenkingen, mijn verdriet, mijn pijn, mijn verlies
mijn hilarische, hoopvolle, hartverscheurende ervaringen vastleggen en delen,
steunen van lotgenoten.

Zó is een waheeda website, ontstaan. Niet té vroeg juist net op tijd.

Karin, mijn soul sister, is degene die in één van onze vele overpeinzingen, filosofische, zinnenstrelende gesprekken mij de woorden “té vroeg”, aanreikte.

In mijn coachpraktijk trof ik zoveel mensen die juist over hun leven, ambitie, verlangens en dromen spraken in termen van ‘té laat’. Mijn reactie: het is nooit té laat. Dat zit tussen je oren. Jouw gedachten over het concept tijd is wat jou tegen houdt. 
Deze gedachten ken ik ook en heb ik in de loop van mijn leven vervangen door nú. 

Nu is het deze gezichtloze stem aan de telefoon die mij een nieuwe podium,  een nieuwe purpose en nieuwe praatjes aanreikt in mijn ruimte waar tijd har eigen ding doet. Ik vraag me dan af of dit niet té vroeg is. Té laat is het zeker niet. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat zij met de woorden dat zij alleen van mij een voorstel wil ongeacht mijn situatie, zij mijn liminale ruimte binnenstapte. Of, dat wij door in te stemmen met deze woorden een eigen ruimte, een eigen dimensie creëerden tussen haar en mijn staat van zijn.

Twee dagen later ontving zij mijn voorstel en was er erg blij mee. Nu wacht ik het af. Dat ben ik gewend om te doen.

Mijn, in Australië wonende, nicht Floris worstelt zelf met betekenis en purpose. Als tante vind ik dat dat mag en dat ze daar de tijd voor mag nemen om haar eigen weg te ontdekken. Dat haar hele zijn al van betekenis is. Ze voegt namelijk al, door wie zij is, zoveel toe aan deze wereld. Deze zomer was ze hier met haar familie en haar vriend. Op haar laatse nacht die ze bij ons doorbracht stelde ze mij de vraag. 
“Vind je het erg om niet te werken?”

Vind ik het erg om niet te werken? Vind ik het erg om niet te werken? 
Werk heeft voor mij altijd synoniem gestaan aan het hebben van betekenis, aan een purpose. Sinds de eerste dag van dit proces probeerde ik de betekenis van iedere stap te begrijpen en te bedenken hoe ik daar anderen mee kan helpen. Dat is voor mij werk. Turning my mess into my mastery and hoping to inspire others. 
Al is de boodschap van palliatief té vroeg, leven is nu en nooit té vroeg.
Van betekenis zijn is nú en zit in een onverwachtte hoek. Ik ben deze hoek ingedoken en werd verrast door wat ik daar aantrof.
Sterven kan altijd nog.

Wil je mijn verhalen live horen? Zelf op verhaal komen? Laten we het samen nú doen.

Waheeda

Dit stuk is voor jou lieve Floris.
Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en, hoop je aan te moedigen je eigen wijsheid te vinden en te leven zoals jij wilt ondanks ziekte, angst of knagende draken.