Vanochtend, rond vier uur schat ik zo in, werd ik al toegezongen door de haan van de buren, genaamd: Geert Wilders. Hebben wij niet verzonnen hoor maar zo werd hij aan ons voorgesteld. En inderdaad, hij draagt met trots een Geert Wilders kapsel en kraait een eind weg. Zo een jong kippetje ben ik niet meer. Gelukkig had ik oordopjes mee, stopte deze in mijn oren, helpen niet echt, maar sliep daarna verder tot half acht. Gelukkig maar want naast dat ik steeds dezelfde terugkerende bijwerkingen heb van de chemo, mond, neus en keel pijn, schraalheid, verstopping…, besloot ik mijn verjaardag te vieren. In ons vakantiehuis in Putten waar we gisteren naartoe zijn gereden. Met Frodo die zich heel snel lijkt aan te passen.
De volgende serenade kwam van Rik in mijn oor:
“Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday my dear queen Waheeda. Happy birthday to you.”
Tien jaar geleden op deze dag 27 april, mijn geboortedag, stond ik aan het bed van mijn vader in het Bellevue ziekenhuis in New York, hem smeken om niet op deze dag te sterven en hopen met heel mijn hart dat het niet zou gebeuren. Vier dagen ervoor was ik erheen gevlogen, vier dagen eerder dan gepland.
Sinds mijn vader in New York woonde bracht ik samen met Jaden regelmatig de mei vakantie daar door. Dus ook mijn verjaardag. Koningsdag miste ik vaak. Alle zooi die we verzameld hadden wachten dan geduldig op het volgende jaar in de hoop dat we ze dan gingen verkopen. Daar kwam natuurlijk niets van terecht. Als ik aan mijn familie in New York vertelde, dat het hele land veranderd werd in a giant flea market, geloofden ze het niet. Maar, dat er ook door het hele land heen gefeest werd weer wel. Guyanese houden van feesten.
Mijn neef en mijn zus, beiden uit New York hebben mij spontaan en als verassing bezocht op Koningsdag. Mijn zus na het sterven van mijn vader en mijn neef in 2018. Natuurlijk hebben we ze laten ervaren hoe er hier koningsdag gevierd werd. Oranje is één van mijn favoriete kleuren.
Ik trouwde met een man die niets heeft met Koningsdag en het Koningshuis. Ik moet eerlijkheidshalve ook zeggen dat ik er ook niet veel mee heb en vooral niet dat wij voedselbanken hebben terwijl de princessen abnormale en beschamende hoge toelagen hebben. Op mijn 50e verjaardag maakte Rik een banner en hing deze aan de voorgevel van ons huis met de tekst: “koninginnedag 2017.” Ik had het pas door toen de buren mij een foto stuurden en mij feliciteerden.
Ik had mij toen opgegeven voor een diner met de Koning maar heb er nooit iets van gehoord. Een typisch geval van JAMMER! Willem Alexander en ik zijn op dezelfde dag geboren en schelen minuten. Ik in Suriname omdat mijn oma daar woonde en mijn moeder de laatste maanden van haar zwangerschap daar doorbracht, hij in Nederland. Mijn moeder vertelde dat ik daarom op mijn 21e verjaardag een cadeau van de staat zou. Nu denk ik dat ze dat nooit goed heeft begrepen want het cadeau heb ik nooit gezien. Op mijn 21e woonde ik al in Nederland en sprak ik al een aardig woordje Nederlands.
Mijn vader stierf tien jaar geleden op 29 april 2012. Nog net niet op mijn verjaardag. Ik had vijf dagen aan zijn bed doorgebacht. In het weekend ervoor ontving ik het bericht dat hij een hartinfarct had gehad en met de ambulance naar het ziekenhuis was. Ik belde met de artsen om de ernst van de situatie in te schatten. Belde met mijn Tante die een gezondheidsachtergrond heeft en vroeg of ik er nu al heen moet vliegen. Zij raadde mij aan om dat te doen. Ik zou er pas 28 april met Jaden naartoe gaan.
We hebben een nieuwe ticket geboekt en ik ben er maandag heen gevlogen. Jaden vloog er met begeleiding alleen heen op 28 april.
Toen ik met de taxi direct van JFK bij het ziekenhuis aankwam en, daar verloren stond, hoorde ik iemand mij roepen: Waheeda!
Dat was de enige nicht die ik samen met Papa ooit in New York heb bezocht. Shaheeda. Zij woonde en nu nog op Times Square en Papa wilde mij kennis laten maken. De dochter van zijn jongste broer, één van mijn lievelingsomen. Zij nam mij onder haar vleugels en heeft mij niet meer losgelaten. Zij gaf mij de onvoorwaardelijke zorg, liefde en compassie die ik dan en de weken die volgden, nodig had. Zij is nu nog steeds my soul sister.
De ziekenhuiskamer van mijn vader was vol toen ik aankwam. Papa keek mij aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ik er was. Er stonden 3 nichten om hem heen en mijn stiefmoeder. Ik wilde er alleen zijn met hem. Nu weet ik niet meer wat hij tegen mij heeft gezegd. Hij heeft mij zijn kunstgebit gegeven om voor hem te bewaren: zijn twee voortanden die hij mijn hele leven had. Mijn vader was een hygiene freak en poetste de hele dag door zijn tanden. Gek dat hij toch twee voortanden miste. Ik heb hem er nooit naar gevraagd. Het kunstgebit vouwde ik op in een zakdoek. Later op de avond konden wij nergens zijn gebit vinden. Echt nergens! Ik zei:
Papa, straks kom je uit de operatie met een nieuw hart en we regelen direct ook een nieuw gebit.
Hij lachtte. Achteraf gezien was het een soort voorbode dat hij nooit meer zijn kunstgebit nodig zal hebben.
Mijn regret is dat ik die avond niet in het ziekenhuis ben gebleven met koffer en al en mee ben gegaan met mijn stiefmoeder naar het huis van mijn vader. In Brooklyn. Te ver weg van Manhatten. Dat ik mijn vader niet even heb gezien voordat hij s’ochtends vroeg naar de operatiekamer werd gebracht. Ik kon de hele nacht niet slapen. Heb heel vroeg naar het ziekenhuis gebeld, mijn vader gesproken, verteld dat ik van hem houd en dat ik er zal zijn als hij eruit kwam. Heb toen tegen mijn stiefmoeder, die nog in shock was, verteld dat ik direct een taxi bel en terugga naar het ziekenhuis. Zij ging met mij mee. We waren net te laat om Papa nog te zien. Vanaf dat moment trok ik samen met mijn stiefmoeder in bij Shaheeda op Times Square en heb daar drie weken doorgebracht. Dat was een paar blokken verwijderd van het ziekenhuis.
Mijn vaders grootste angst was om te sterven zonder zijn kinderen. Dat ze er nooit op tijd zullen zijn. Wij woonden geen van allen in New York. Ik denk dat hij ook stervensangst had. Dit was een man die tot aan zijn dood actief was in de gemeenschap, in zijn vak als kleermaker en in het leven. Met mijn komst wist hij dat hij niet alleen was. Ik was het enigst kind dat hem nog helder heb meegemaakt en die hij heeft gezien. Hij is nooit ontwaakt uit zijn driedubbele bypass operatie.
Zij hielden hem in slaap en op de beademing. Ik was er dag en nacht om de toestroom van bezoek te reguleren zodat de verpleegkundigen dat niet hoefden te doen. In de Guyanese, Hindoestaanse, Islamitische cultuur belt er niemand om te vragen of ze op bezoek mogen, ze staan er ineens. Tientallen mensen per dag. Achteraf gezien had ik alles moeten weren en alleen aan het bed van mijn vader moeten zitten. Maar ik wist niet, of hoopte van niet, dat hij zou sterven. Dit waren zijn mensen, uit zijn wereld. De wereld waar hij in terug zou keren na dat ik weer naar mijn wereld terugkeerde. Daar had ik rekening mee te houden. Ik zou drie weken bij hem blijven om te helpen met de verzorging na zijn operatie.
In de week volgend op zijn operatie kon hij niet zelfstandig ademen, gingen zijn organen razendsnel achteruit en op dag 4 kreeg hij weer een hartaanval. Na een lange reanimatie hebben ze ons gevraagd wat wij willen als het weer gebeurt. Zij waren ervan overtuigd dat het een kwestie van tijd was dat Papa zou overlijden. Ze konden niets meer voor hem doen. Ze wilde toestemming van ons om hem niet meer te reanimeren of van de beademing af te halen. Niemand durfde deze beslissing te nemen. Ik nam de beslissing met instemming van mijn stiefmoeder en mijn broer.
Op 29 april, net na dat Rik aankwam en ineens achter mij stond in zijn ziekenhuis, gaf ik toestemming om mijn vader van de beademing af te halen. Terwijl hij stierf zong ik in zijn oren het liedje dat van ons was. Dat hij mij had geleerd met zijn eigen melodie. Ik vertelde hem dat hij mocht gaan, dat zijn moeder hem opwachtte. Binnen vijftien minuten stopte zijn hart.
Nu tien jaar later vier ik voor zover ik dat kan de dag van mijn geboorte. De dag waarop hij voor het eerst vader werd. Ik heb nog nooit zo een grote behoefte gevoeld om deze dag te vieren. Op 7 december 2021 dacht ik dat ik deze dag nooit zou halen. Nu 4,5 maand later leef ik nog en heb ik nog steeds geen stervensangst.
In de periode rondom de dood van mijn vader was ik net uit een burn-out die ruim een jaar heeft geduurd, met de diagnose chronisch PTSS – long story – , aan het opkrabbelen. Met de dood van mijn vader stortte ik weer in en het duurde weer maanden voordat ik weer aan het werk ging.
Ik werd coach en later storyteller. Laat ik jullie het verhaal van mijn naam vertellen. De naam die ik van mijn vader kreeg. Deels de aanleiding voor mijn storytelling pad.
Waheeda is de vrouwelijke vorm van “Wahid”. Arabisch voor het cijfer 1 en het woord “uniek”. Ik ben het eerste kind van mijn ouders. Waheeda is de naam van een Bollywood actrice die mijn vader bewonderde en waar volgens hem, mijn moeder zijn eerste liefde, op lijkt.
Shadood is de naam van de Syrische reizende kleermaker die, met een fiets beladen met stoffen, bij mijn oma aanklopte. Dit 
was in Guyana. Zij was zwanger van mijn vader. Zij raakten aan de praat en mijn oma vond de naam van deze kleermaker mooi. Mijn vader is naar hem vernoemd en werd later de eerste kleermaker in het gezin. Mijn oma, ma, was een geboren storyteller. Met haar verhalen vormde zij het hoogtepunt van zwoele avonden in Guyana. In mijn nomadische, onzekere en onveilige bestaan als kind en na het vertrek van mijn moeder bood haar stem troost. Haar verhalen over onze familiemythen, waren de laatste klanken die ik hoorde voordat ik in slaap viel.
Zo moeder zo zoon, want mijn vader, een meesterkleermaker, was een geboren storyteller. Terwijl hij patronen tekende, verblijde hij zijn klanten met verhalen en verfraaide ze met de mooiste pakken.
Zijn jongere broers gingen bij hem in de leer. De naam Shadood staat symbool voor twee generaties aan kleermakers.
Hij werd zijn naam. Ik ben mijn naam. Als je mijn volledige naam google is het resultaat k tien google pagina’s. Ik heb zoals mijn man dat zegt mijn digitale spoor achter gelaten. Belangrijker nog hoop ik dat ik een spoor van betekenis en verbinding achterlaat. Net zoals mijn vader. Hij verzamelde relaties, geen spullen. Ik had voordat ik de vakantie plande tegen hem gezegd dat ik heel graag een soort reunie wilde op mijn verjaardag. Dat ik dat bij hem wilde doen en mijn neven en nichten die in New York wonen, weer wilde zien.
Zijn begrafenis werd de grootste reunie.
Vandaag en de rest van de week herdenk ik de dood van mijn geliefde vader, vier ik dat ik de dochter ben van mijn vader en moeder en dat ik nu leef.
Waheeda
Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en, hoop je aan te moedigen je eigen wijsheid te vinden en te leven zoals jij wilt ondanks ziekte, angst of knagende draken.
Recente reacties