Deze woorden verlieten spontaan mijn mond voordat ik hun volle impact voel en besef. Ze dalen in. Mijn lijf voelt kwetsbaar, klein en gevoelig.

“Dat is zo belangrijk wat je nu zegt.”
Ik lig op de massagetafel van Ilja bij ons thuis in de woonkamer. Ilja is gespecialiseerd in het masseren van mensen met kanker en is mij cadeau gedaan door Nynke. Zij heeft een praktijk in Amersfoort en op de woensdagen masseert ze bij Stichting Viore in Hilversum.

Even over Nynke …

Toen ik in april 2019 naar Leidsche Rijn Utrecht verhuisde, werd ik lid van de sportschool  en daar, in de wachtkamer, trof ik een artikel aan van U in de Wijk Utrecht. In iedere Utrechtse wijk was een plaatselijke wijk TV actief. Gerund door vrijwilligers, gesponsord door- en iedere zaterdag uitgezonden op RTV Utrecht. Lokale helden en initiatieven werden in het zonnetje gezet door lokale verslaggevers en cameramensen. Ik solliciteerde als verslaggever omdat ik het een ontzettende leuke manier vond om mijn nieuwe woonplaats te leren kennen, om met mensen te verbinden en, om meer kleur toe te voegen aan het team in Leidsche Rijn. Ik werd aangenomen.

Tijdens mijn interview maakte ik kennis met Joyce, rots in de branding, waar ik veel van leerde en waar ik mee liep om de kneepjes van het vak te leren. Met een microfoon in je hand, zonder script op de juiste knoppen drukken om bij de ander verhalen te ontlokken. Als coach en storyteller is dat het mooiste wat er is!  Het ging mij makkelijk af maar zeker niet in één keer. Het scheelde dat ik geen stage fright had omdat ik gewend was om op een podium te staan én natuurlijk  fantastische, rotten in het vak, collega’s achter de camera had die mij aanmoedigde en tips gaven. Zij zagen mij op beeld, ik zag mijzelf niet. Ik wist nooit totdat het item uitgezonden werd, hoe ik klonk of hoe ik eruit zag en, of het een ronkend verhaal was. Ik maakte een briefing voor de de fim editor Vincent en hij zorgde ervoor met knippen en monteren dat het er allemaal gelikt en kijkwaardig uitziet.

Nynke was de camervrouw waar ik de meeste items en lol mee maakte. Ik weet nog heel goed mijn allereerste keer. Dat was toevallig met Nynke. Wij maakten een item over een rondreizend koffiemobiel. Een kunstproject waar mensen in de wijk koffie kunnen komen drinken, taal uitwisselen en zo verbinding maken. Mooier kon het niet. Voor mijn debut had ik mijn haren gewassen en gestyled, leuke hippe kleren aangetrokken en maakte kennis met Nynke. Gemoedelijk, lief, liefdevol, zacht, duidelijk, goedlachs en super positief. Wil het niet zijn dat het die dag heel hard regende. Kapsel natgeregend en hippe kleren verstopt onder een hippe regenjas. Dat mocht de pret niet drukken. Nynke en ik hadden lol en ik stond voor de uitdaging om met zo min mogelijk publiek toch een interessant verhaal te creëren.

Dus toen er niemand op de koffiemobiel afstapte: I did what I do best, just like my father. Ik stapte op ze af en probeerde ze naar de actie te lokken. Kijk maar hier naar mijn eerste opname, gefilmd door Nynke en gemonteerd door Vincent. Met mij als de verslaggever die veel te snel praat. Ik zal misschien op deze website meer filmpjes van laten zien. Ik heb er gewerkt van 2019 tot 2021 todat ik in oktober 2021 verhuisde naar Baarn. Corona maakte het lastig om de straat op te gaan. Toch heb ik in die twee jaren ca. 20 super leuke items gemaakt, mooie verhalen opgehaald en evenmooie storytellers ontmoet.

Na dat item deed ik snel andere bovenkleren aan om in de stromende regen een tweede item te filmen op het Brusselplein. Nynke had bedacht als we toch bezig zijn en het gaat goed, laten we dan doorpakken en twee achter elkaar doen. Wat een mooie tijd was dat en het smaakte naar meer. Toen we vorig jaar verhuisde naar Baarn ben ik op zoek gegaan naar een soortgelijke plaatselijke wijk TV. Deze is er niet behalve RTV Baarn. 

Zes weken na mijn verhuizing lag ik op de tafel bij mijn nieuwe huisarts en schreef ik mijn eerste blog over mijn reis met kanker. Verslaggever, interviewer, geïnterviewde en editor in één met het gevoel in een slechte film te zitten. Nu is het een serie geworden met een onbekend aantal afleveringen.

Terug naar Ilja en Frodo …

Ilja is voor mij mij van Amersfoort naar Baarn afgereisd gearmd met een mooie massagetafel. Vandaag, 21 maart, is de dag vóór de 3e kuur en loop ik toch al een beetje op mijn tenen en ben heel moe. Een goede dag, tenminste dat dacht ik, om mij te laten masseren. Gelukkig was ik de hele dag alleen thuis. Nou ja niet helemaal alleen. Sinds 9 dagen heb ik een ragdoll kitten Frodo. Een liefdescadeau van familie en vrienden.

Als kind had ik al een kat, Ginger, een echte avonturier. Om de haverklap ging Ginger op expeditie en kwam gehavend terug, zoals het ontbreken van een tipje van haar oor of een litteken op haar lijf.  Toen ik naar Nederland vertrok is Ginger voor goed op avontuur gegaan en nooit meer teruggekomen. Net zoals ik. Zo een twentig  jaar geleden werd ik allergisch voor katten, honden, stof, pollen… dus geen katten meer voor mij. Totdat ik kennismaakte met de kat van Samantha, mijn lieve schoonzus, Charlie, een ragdoll kat. Harig, groot, blauwe ogen, de persoonlijkheid van een hond en toch hypoallergeen. Zou zo ook de beschrijving kunnen zijn van een ex-vriend.

Al jaren  verlang ik en zeur ik om een hypoallergene kat maar mijn man was vastberaden; geen kattenpolonaise aan mijn lijf.

Hij is een honden- en geen kattenmens. Van zijn zus begreep ik dat zij hun kattenaversie hebben geerfd van hun moeder. Zij vond katten “rotbeesten”. Dat kan natuurlijk. Ik vind honden lief maar toch vies om in huis te hebben. Ik ben opgegroeid in de tropen waar honden buiten in kennels woonden. Wat als een grap begon:
nu ik ziek ben en niet zo een lange verlanglijst heb mag ik dan toch een kat?
Werd ineens menens. Rik, mijn man, biechtte op dat hij toch graag een kat voor mij wilde kopen voor mijn verjaardag. Toch nog even vreugde brengen in het leven van een vrouw met een houdbaarheidsdatum.

Maar hij zat toch wel met een dilemma: tijdens of na de chemo de kat aanschaffen? Hij had namelijk al wat op marktplaats gevonden. Twee regels beschrijving en één foto. Dat klonk helemaal niet betrouwbaar. Ik raadde hem aan om Samantha, de ragdoll kenner, in te schakelen. Wat ik niet wist is dat zij er een liefdesproject van maakte. Zij mobiliseerde vrienden en familie om geld in te zamelen om een ragdoll uit een goede nest te kopen. Dat kost nogal wat. Zij stapte, voor mij, uit haar comfortzone. Ik mocht op beeld uit twee kittens kiezen en wist verder niet wat er nog meer achter de schermen plaatsvond. Toen Fado gebracht werd liep ik twee dagen rond vol ongeloof. Ongeloof dat ik een kat heb en ongeloof dat ik zoveel liefde over mij heen krijg. En toch … ook moeilijk om te aanvaarden en te ontvangen. Te voelen dat je het waard bent.

Ik voel me bloot en begin te aanvaarden dat dit mij lichter maakt.

Zoals nu. Nu ik hier op de tafel lig onder de handen van Ilja en ook van Nynke. Ilja gaat mijn nek, schouder en rug masseren. Zij vraagt of ik muziek fijn vind. Hangt van de muziek af. Ik zeg ja. Ondertussen loopt er een nieuwsgierige kitten rond die overal in snuffelt en volgens Ilja kan ruiken dat zij een hond en een kat heeft. Ik roep mijn zoon om Frodo mee te nemen wat hij maar al te graag doet. Ook hij is smoorverliefd op onze pluizenbol. Als hij een kangaroo was had hij Frodo de hele dag bij zich gedragen. Hij lijkt zelf op Frodo, kan heel goed alleen zijn maar vindt het fijn om bij mij te zitten en te kroelen, hoofd op schoot, spinnen en zeggen dat hij van mij houdt. Twee en twentig, de liefste zoon en geen enkele vorm van gene om zijn emoties te tonen. 

Ilja begint heel licht mijn nek en schouders met olie in te smeren.  en vertelt dat zij geen harde massages doet omdat het gaat om ontspanning. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vertel haar dat wij bonnen hebben liggen, ook cadeaus, voor de thaaise massagesalon in Baarn. Deze heb ik om vele redenen niet gebruikt, waaronder, geen enkele behoefte aan stevige massages. 

“Dat is ook helemaal niet goed als je kanker hebt.”
Op mijn buik liggen voor de rugmassage durf ik nog niet aan. Sinds mijn operatie heb ik er nog niet op gelegen. Ik ga op mijn zijliggen en Ilja masseert licht mijn rug. Het is meer strelen wat zij doet en het voelt alsof het op het ritme van de violen gaat die uit haar telefoon de ruimte vult.

Ik ben sinds mijn diagnose niet meer zo aangeraakt.

Mijn ogen zijn dicht, mijn emoties open en de tranen komen. Alles verdwijnt. Ik lig daar alleen met de muziek, mijn werkelijkheid, mijn verdriet, de zachtheid van Ilja, mijn machteloosheid. Heel dichtbij.

Ilja is stil. Haar handen verlaten mijn lijf. Ik hoor haar zeggen:

“Laat het komen. Houd er rekening mee dat het vanavond nog meer kan komen.”

Het was al avond toen zij begon en nog meer toen zij vertrok. Al heb ik mijn mannen om mij heen, ik voel mij eenzaam en deze avond maak ik mij ook eenzaam. Ik krijg het niet voor elkaar om erover te praten om tegen mijn man te zeggen dat ik zo  aangeraakt wil worden. Ik ben boos en verdrietig tegelijk en loop op mijn tenen. Manlief loopt daardoor ook op zijn tenen.

Les?
Helemaal niet handig om mij te laten masseren door Ilja de avond vóór een chemokuur.
Ik weet dat ik vannacht moeilijk ga slapen.
Morgen is er weer een dag. Misschien kan ik er dan over praten.

Waheeda

Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en, hoop je aan te moedigen je eigen wijsheid te vinden en te leven zoals jij wilt ondanks ziekte, angst of knagende draken.