“Sorry we zijn erg uitgelopen.”

Oh geeft niets hoor. Wij waren ook vertraagd.

Ik dacht nog even moet ik nu nog naar het toilet? Plassen had ik al gedaan maar poepen? Nee toch maar niet.

Ik ben hier voor een PICC lijn. Niet omdat de arts dat nodig vond maar omdat dr. Trossel – mijn holistisch arts van het Preventief Medisch Centrum in Capelle – dat ingefluisterd had. Ik ben afgelopen drie maanden letterlijk leeg geprikt. Tussen behandelingen, scans, bloedafnames, infusen en volgende week chemokuur zijn mijn aderen moe en pijnlijk. Ze zijn moeilijk te vinden, liggen diep en zijn dun. Voortdurend moeten uitleggen dat ik met een dunne naald, vlindernaald, kindernaald geprikt moet worden is bij mij inmiddels routine en bron van frustratie en ergernis. Ik heb een kleine trauma van heel vaak misgeprikt te zijn. Je krijgt er spontane slaan neigingen van! 

Deze afdeling nucleaire geneeskunde ( heeft nu met de uitspraken van Putin ineens een andere connotatie) en radiologie voelt inmiddels vertrouwd. 

Terwijl ik dit schrijf op 24 februari hoor ik op de radio dat er lange rijen staan bij ziekenhuizen in Oekraine om bloed te doneren. Even zoem ik uit. Even denk ik: hoe belangrijk zijn mijn perikelen? Deze mensen weten niet hoe hun leven er morgen uit zien. Ik weet dat wel. En, ik ben hier om ervoor te zorgen dat ik een morgen heb. 

Dinsdag was ik ook hier om het pompen van mijn hart te onderzoeken. Toen voelde ik voor het eerst geen naald. Ik kon de verpleegkundige wel zoenen maar ik mocht helaas op de smalle tafel waar ik op lag, niet bewegen. Er werd radioactief vloeistof in mijn aderen gespoten.  Isotopen dus. Ja dezelfde isotopen die aan het opraken zijn.

Nu wordt ik gestopt onder een ander apparaat. De radioloog die mij ophaalt heeft een schort aan die een kruizing is tussen een uitbenersschort ( ik ben wel eens achter de schermen geweest in een vleesfabriek) en een Star Trek outfit. Ik besloot dat ik het best stoer vond. Vel oranje met zwart.

Eenmaal in de ruimte voelde het alsof ik op een oude Star Trek 70’s film set stapte. All apparaten waren voor mij, als science fiction and high tech fan, machtig interessant. Ik waande me als een gevallen Star Trek crew member ‘who has gone where few women have gone before’, die nu terug is en een alien in zich draagt. Deze moeten we van binnen uit bestrijden en daarom ben ik nu hier. 

Ok even serieus. Ik ben dus hier voor een Picc lijn die het mij makkelijk gaat maken om dit beest dat in mij zit te temmen. Uitroeien is een kwestie van geluk. Volgens de cijfers leeft 15% van de vrouwen met uLMS langer dan 5 jaar. Maar uiteindelijk sterft iedereen hieraan. Ik ben dankbaar als ik dit jaar haal. Mijn doelen tot nu toe?

Maart: 55e verjaardag van mijn man

April: Geboorte bonus kleinkind, Steal Away up and running

Mei: Vieren dat mijn zoon zijn 1e jaar wiskunde heeft gehaald

Juni: Geboorte 1e kind van mijn jongste broer

Augustus: 23e verjaardag van mijn zoon

September: 11e huwelijksdag 

Oktober: Met z’n 3en ons vergapen aan het Noorderlicht ?

“U kunt hier gaan liggen met de voeten helemaal naar beneden. Is het aan u uitgelegd wat we gaan doen?”

Heel summier.

“Ok de arts vond het handig dat u een Picc lijn krijgt.”

Nou daar heb ik zelf om gevraagd omdat ik heel moeilijk te prikken ben. Ik wil van de naalden af. Daar heb ik een haat liefde verhouding mee.

“Ja we gaan het dus in uw onderarm doen maar eerst alles goed ontsmetten. We moeten zo schoon mogelijk werken.”

Inmiddels lang ik op de bank met mijn benen iets opgetrokken. Ik had weer mijn sexy leren sneaker laarzen aan. Het enige warme wat ik in Putten bij me had. Een mouwloze t-shirt top en een leren rok. De leren rok draaide steeds rondjes doordat ik zoveel ben afgevallen. Mijn linkerarm werd opzij en recht getrokken op een aangeschoven tafel en werd al flink geboend. 

“We dekken dan je arm en je lijf af met plastic en de plek waarop gewerkt wordt is afgeplakt en open.”

Terwijl ze dit vertelt is ze de handelingen aan het verrichten.

“Wel stoere outfits hebben jullie aan.”

“Ja, maar wel heel zwaar.”

De andere collega die nog geen schort aan had vulde aan: “tussen  de 5 en 10 kg.”

Woh dat moet je dan de hele dag dragen? Waarom?

Het antwoord wist ik al maar ik wilde hun verhaal horen.

“Het is gevuld met lood om ons te beschermen tegen de rontgenstraling. Daar staan we toch de hele dag in.”

Ik die al last van mijn schouders heb van een normale tas, heb hier grote bewondering voor.

Het is overweldigend om daar te liggen,  te realiseren dat ik afgelopen 3 maanden aan allerlei soorten stralingen ben bloot gesteld en dat dat het minste van mijn problemen zijn. Het voelt steeds alsof ik een nieuwe wereld in stap. Steeds een steegje op de grote weg die ik nu met vastberaden, angstige en toch hoopvolle stappen afleg.

“We mochten zelf kiezen welke kleuren we willen. Een collega van mij koos roze met geel.”

Ik zie het al helemaal voor me. Lekker retro!

De andere collega heeft inmiddels haar schort aan. Bescheiden blauw. Zij maakt ook een bescheiden indruk. Zal niet als eerste op de voorgrond treden. Maar voor mij staat zij wel op het podium.

“De arts komt straks om de behanding te doen.”

Oh ik dacht dat jullie dat gingen doen.

“Nee wij zijn maar de hulpjes hoor.”

 Ik vraag me af als zij mannen waren of zij zichzelf hulpjes zouden noemen. Ladies come on!

Mag ik hier wel foto’s maken? 
(Ik wil zo graag deze scène vastlegggen).

“Nee hier zijn geen camera’s, alleen voor de beelden die wij maken. Ja het hangt vol camera’s maar we mogen geen foto’s maken.”

Dat bedoelde ik natuurlijk niet maar ik besloot om het te laten. Ik lag daar helemaal bedekt met plastic in deze nieuwe wereld waar de belangrijkste vraag was:

“Wat is uw naam en uw geboortedatum?”

Ik heb in mijn leven nog nooit zo vaak als de afgelopen 3 maanden mijn naam en mijn geboortedatum hardop genoemd. Toch moet ik iedere keer weer heeeel even nadenken.

En daar komt de arts. Lang, rank en helemaal gehuld in een dr. Spock outfit. Grijs met wit. Met zijn naam Kevin op zijn kraag. 

Oh u bent helemaal uit Star Trek gestapt! 

Er wordt gelachen. 

“Ik ben dr. Wiesse en ik ga de behandeling doen.”

Hip hoor zo een schort.

“Heb ik zelf voor betaald.”

Ja dan zou ik mij ook uitleven als ik u was. Toch geen bijpassende strakke laarzen?

“Nee, wel bijpassende klompen.”

En uw muts?

“Dat niet. We moeten kiezen tussen blauw en groen. Meer smaken zijn er niet.”

Hij overlegde even met zijn “hulpjes”. Deze hadden ondertussen een echo modstuk helemaal ingepakt en klaargezet. Kevin pakt deze aan en gata op zoek naar de ader in mijn bovenarm waar de dunne catheter ingebracht wordt. Deze gaat langs mijn oksel naar een ader naast mijn hart. 

Hij wijst op het beeldscherm rechts boven mijn hoofd, de ader aan. Hij drukt erop en ik zie de ader kleiner en groter worden. 

“Daar gaan we dan. Ik ga u nu de verdoving geven.”

Sh*t! toch nog een naald. En een hele pijnlijke. Ik schreeuwde het uit en ertussendoor zei ik hardop: ik heb een long biopsie gehad en daar kreeg ik drie verdovingen dat was veel pijnlijker!

Zo probeer ik alles in mijn leven op dit moment te (weg) relativeren. Moving forward with the flow.

“Ik ga nu de slang erin doen en je kan wat drukken voelen.”

Ja ik voel het in mijn oksel. Oh dat is gevoelig.

“Wiebel maar met je tenen dat kan afleiden.”

?! 

Toch maar doen. Leidde inderdaad af. Ik hoor hem zeggen: 45 cm. Zo lang is de slang.

“Zo we zijn klaar. Kunnen jullie het verder afmaken?”

Gaat u dan nu al weg?

“Ja.”

Oh dat is snel.

“Ik ga naar de hal. Beam me up Scotty. Dag mevrouw”

Dank je wel Kevin jammer dat je zo snel weer gaat.

Ik had van de hele procedure niets gezien. Dat is steeds mijn redding. Ik doe mijn ogen dicht en tussen de grappige opmerkingen, mijn manier om het licht te houden, concentreer ik op mijn neusademhaling. 

Maar ik zat onder zoveel bedekking dat ik het tcoh niet kon zien.

Alles werd schoongemaakt en afgeplakt en toen werd de plastic weggehaald. De ader was toch gaan bloeden. Net zoals mijn biopsie had ik toch nog een bloeding. Volgens de radioloog kon dat geen kwaad en ik moest toch morgenochtend terug voor wondverzorging. Er hing een draad met een koppelstuk uit mij arm. Deze werd met verband vastgezet en dan met een sleeve om alles op zijn plaats te houden. Ik vroeg:

Hebben jullie geen zwarte madonna-achtige sleeve? Dan is het voor mijn man ook leuk om naar te kijken.

Helaas niet.

De PICC lijn is niet zaligmakend. Ik kan weinig met mijn linkerarm. De eerste twee dagen werden afgestraft met oksel- en schouderpijn. De arm beperkt gebruiken geeft rust.
Geen tillen of druk uitoefenen op de arm. Nog meer vertragen dus.

Maar PICC is in da pocket. Voor mij, in ieder geval de komende 4 maanden, geen naalden meer. Voorlopig aka PICCpocket en, wat had ik onder mijn arm mee naar huis? Een PICCdoos.

Liefs Waheeda
Mijn dagelijksheden met kanker deel ik schaamteloos met jou en hoop jou hiermee te inspireren.