Badpak

Gisteravond besloten we om naar Faaborg te gaan. Hele leuke dingen over gelezen en natuurlijk mooie plaatjes gezien. Maar, de belangrijkste reden om 45 minuten met de auto die kant op te gaan was zee en strand! 

Het is nu 28 graden en we hebben beiden het gevoel dat we door Frans of Italiaans landschap rijden. Glooiende, gouden graanvelden. Vergezichten. Okergekleurde robuuste huizen.

“Het enige wat we missen zijn wijnranken.”
Ja dat zei ik net ook
“Kijk we zijn in het heden mama.”
Jaden wijst het plaatsnaambord ‘Heden’ aan en grinnikt.

Ik moet denken aan:
“Kijk mama een vliegtuig.”
“Kijk mama een Coca Cola truck.”

Heerlijk!

We rijden van Odense naar Faaborg en daar hoort natuurlijk ook muziek bij. Ik zoek op FM naar een Deense radio zender. De taal klinkt vertrouwd. Ik ben namelijk een grote fan van Deense series –  Rita, Borgen en the Bridge – en Deense films. We belanden midden in: 

“Tell it to my heart, tell me I am the only one
Is this really love or just a game….” (Taylor Dayne)
Nostalgie.
Zo gingen we steeds van nostalgie naar nostalgie. Weer keihard meezingen. Ik weet nu al dat alle nummers die we deze reis draaien en meezingen ons zullen herinneren aan deze dagen samen.

“Kijk mama dat is leuk de elektrische masten hebben allemaal klimop aan de onderkant.”

“Over 4 minuten zijn we er.
Denk niet dat dit het is. We zitten in een veel te  keurige straat. Alle straten zijn keurig en leeg.”
Navigeer op centrum of city centre.

In no time rijden we een haven binnen en parkeren de auto. Gratis. Heerlijk warm en met een briesje dat alles aangenaam en blij stemt.

Faaborg is een combinatie van oude Italiaanse, Franse en Oost-Europese glorie. Felgekleurde huisjes. Geen hoogbouw te bekennen. Straten van grote kinderkoppen met zoveel ruimte ertussen dat je er wel eens doorheen kon vallen. Gelukkig heb ik mijn nieuwe Deense sandalen aan. Ons doel? Door het centrum heen lopen, ons vergapen aan de schattige straatjes en huisjes, koffie scoren en nog belangrijker een badpak!

Ja een badpak!
Ik had strandlakens, zonnebrand en hoeden ingepakt maar geen badpak.
Met mijn nieuwe lijf is dat ook lastig zoeken.
Nog wel een volle buste, al is het aanzienlijk minder, gecombineerd met holle billen. 
De eerste zaak waar ik binnen stap verkochten ze een beperkte collectie badkleding van gerecycled plastic. Dat wil ik wel proberen. Mijn borsten passen niet in de kleine driehoeken van het bovenstuk. Geen borsten passen in die driehoeken. Het onderstuk zakt van mijn billen af. De badpak was wel mooi maar te onthullend. De verkoopster steekt haar hoofd om de deur heen en vraagt verontschuldigend of ik wel mijn slipje aan wil houden bij het passen. Er zijn dus vrouwen die met een blote punani de bikinislipjes passen. Smerig!

Ik bedank en kijk verder. Jaden volgt mij en ga steeds buiten op een bankje zitten. Ik stap een winkel binnen en zie dat ze daar tweedehandse kleren verkopen. Tweedehands uitgelubberde badkleding voelt toch niet okay. Ik stap weer naar buiten.

De laatste zaak die ik binnenstap pas ik steeds verschillende stijlen. Steeds naar mijzelf in de spiegel kijken. Een spiegel die niets verhult en alles onder een vergrootglas legt. Zo een spiegel heb ik thuis niet. Bovenbenen die duidelijke tekenen van cellulitis heeft, een lange zichtbaar litteken van mijn operatie en wallen onder mijn ogen. Een PICC-lijn in mijn bovenarm die ook niet meer Michelle Obama strak is. Waren ze nooit. Geschoren hoofd, niet of nauwelijks wimpers, schaarse wenkbrauwen, gerimpelde hals… maar ogen die hetzelfde zijn gebleven. Ogen die veel hebben gezien, gelachen en gehuild. Ogen die nog steeds wijd en verwonderd de wereld inkijken. Ogen nog vol levenskracht en levenslust. Ogen die vandaag met een schaarsgekleed vrouwenlijf voor het eerst weer sinds de diagnose een strand opgaan en mensen vol aankijken. Ogen die schaamte voorbij zijn. Ogen die vol trots haar zoon aankijken.

Heeft u ook badpakken?

De verkoopster komt met 4 badpakken aan. Ik trek de meest vrolijke aan. Deze voelt alsof zij mijn lijf overeind houdt, beschermt en liefheeft. Deze wordt het.

Deze zit zo lekker ik houd hem aan. Mijn zoon rekent met u af.

“Natuurlijk!”

Inmiddels helemaal verhit trek ik snel weer mijn Deense jurk en sandalen aan over mijn Deens badpak. When in Denmark do as the Danish do. Dat lukt mij aardig. Als vakantieganger en mensen met een getinte huidskleur zijn we wel in de minderheid. Als we nu in Ghana waren, zouden we daar ook in de minderheid zijn.

Het strand is nog vijf autominuten verderop. We reden niet op route 66 maar route 44. Het strand is verrassend.  Zo kleinschalig dat je het bijna een privé-strand kunt noemen. Gras en bomen gaan over in zand en zee. Strak, rustig en kraakhelder alsof je het zo zou kunnen drinken.  Het water is lekker op temperatuur, water.

Het is even behelpen. Ik wil in de schaduw zitten of liggen onder een boom. Jaden wil dicht bij het water en zwemmen. Ik wil ook wel het water in maar kan helaas niet zwemmen. Niet zonder mijn PICC-lijn nat te maken. We gaan eerst een restaurant in want mij darmen spelen op. Jaden duikt alvast het water in. Even later via een steile trap voeg ik mij bij hem.

Hups!Jurk uit en insmeren. Ik kan me echt niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst heb gedaan. Ik voel me heerlijk in mijn badpak. Ik wil het water in en vraag Jaden het moment met de camera vast te leggen. Want wij beiden kunnen niet geloven dat ik hier zit op een strand in de zon, in een badpak en dan ook nog de zee in ga. Ik wil verder het water in en vraag Jaden mij te vergezellen. Als een oude vrouw houd ik mij vast aan zijn arm omdat ik bang ben in het water te vallen met de PICC-lijn. Heerlijk! Maar ook balen dat ik niet kan plonsen en zwemmen. Op mijn rug in het water drijven en de zon op mijn natte gezicht voelen. Mijn lange haren nat maken. Dat hoeft nu niet want lang zijn ze niet meer.

Maar wat een heerlijkheid! Hier, nu met Jaden!

Ik moet denken aan alle dingen die wij altijd samen op het strand deden: schelpen zoeken, strandjutten, glasscherven zoeken, schrijven in het zand en Gaudi kastelen bouwen.

Zullen we Gaudi kastelen bouwen?
“Hoeft niet hoor.”

Jammer! 

Als kind en nu nog hield hij van water. Hij kon uren en uren doorbrengen op het strand, het liefst bloot. Nu gekleed. Altijd aan het bouwen. Kastelen met sloten, dammen met sluizen… de zee in rennen, krabben en garnalen vangen. Ooit sprong hij op 3-jarige leeftijd het diepe van een zwembad in terwijl hij ons toeriep: “kijk mama ik kan zwemmen.”
Zijn vader sprong er direct achteraan. Bij thuiskomt meldden we hem aan voor zwemles. In no time had hij zijn diploma’s A,B en C.

“Kijk mama.”

 Hij is stenen aan het ketsen op het water.

Hoe doe je dat? Ik krijg dat niet voor elkaar.

“Je neemt een platte steen tussen duim en wijsvinger. Je houdt je arm laag en je scheert het steentje over het water. Met je duim loslaten en met je wijsvinget een duw en een draai geven. Kijk zo.”

Daar ging de steen stuiterend over het water.

Na vier pogingen lukte het mij ook. De eerste en de laatste keer, dankzij de instructies van Jaden. Ik denk dat hij een hele goede Teaching Assistent wordt. Ik heb altijd gezegd dat ik hem wel als docent zie.

Hoe lang wil je nog blijven?
“Ik vind het wel chill zo.”
Het is mijn eerste keer zo lang in de zon zonder schaduw dus wil ik wel voorzichtig doen.
Nog een half uur?
“Ja hoor.”

Ik ga zelf nog een paar keren de zee in tot aan mijn borst met mijn linkerarm boven water. Ik zit in de kleermakerszit aan de rand van het water en doe ademhalingsoefeningen. Ik bedenk dat de zee symbolisch alles van de afgelopen acht maanden van mijn afwast en meevoert naar andere oorden. Ik voel mij schoon en klaar voor een nieuwe wereld en een nieuwe dag. Kom maar op.

Ik voel me nieuw en licht.
Kom we gaan.

Waheeda